O nas

SAS7_8/2016

Zawieranie umów okresowych

PRAWO PRACY - SAS 7-8/2016

Zatrudniliśmy pracownika, z którym została zawarta umowa: od 05.11.2015 r. do 3l.0l.2016 r. – umowa na czas określony następnie zawarliśmy kolejną umowę o pracę od 01.02.2016 r. do 30.04.2016 r. dnia 02.05.2016 r. ww. osoba zarejestrowała się w urzędzie pracy. Osobę tę zatrudniliśmy w ramach robót publicznych od 10.05.2016 r. Umowa została sporządzona na czas określony od 10.05.2016 r. do 09.11.2016 r. Związani umową z PUP jesteśmy zobowiązani po upływie sześciomiesięcznego okresu refundacji kosztów zatrudnienia, po raz kolejny zatrudnić ww. osobą na umowę na okres co najmniej jednego miesiąca tj. od 10.11.2016 r. do 09.12.2016 r.

PYTANIE

Czy zawarcie umowy od 10 listopada 2016 r. oznacza, że jest to trzecia umowa na czas określony zawarta z tym samym pracodawcą?

ODPOWIEDŹ PRAWNIKA

Umowa, która zostanie zawarta z tym pracownikiem 10 listopada 2016 r. będzie zatem trzecią umową okresową między tymi samymi stronami.

Przepis art. 251 § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy stanowi, że okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas określony zawieranych między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 33 miesięcy, a łączna liczba tych umów nie może przekraczać trzech.
W myśl § 2 ww. przepisu, uzgodnienie między stronami w trakcie trwania umowy o pracę na czas określony dłuższego okresu wykonywania pracy na podstawie tej umowy uważa się za zawarcie, od dnia następującego po dniu, w którym miało nastąpić jej rozwiązanie, nowej umowy o pracę na czas określony w rozumieniu § 1.
Zgodnie z § 3 analizowanego przepisu, jeżeli okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony jest dłuższy niż okres, o którym mowa w § 1, lub jeżeli liczba zawartych umów jest większa niż liczba umów określona w tym przepisie, uważa się, że pracownik, odpowiednio od dnia następującego po upływie okresu, o którym mowa w § 1, lub od dnia zawarcia czwartej umowy o pracę na czas określony, jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

Przepisu 251§ 1 k.p. nie stosuje się do umów o pracę zawartych na czas określony (ust. 4):

w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,
w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym,
w celu wykonywania pracy przez okres kadencji,
w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie

– jeżeli ich zawarcie w danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy.
Celem powołanego na wstępie przepisu jest zapobieżenie sytuacji, w której pracodawca zawiera z pracownikiem kilka lub nawet, jak wskazuje praktyka, kilkanaście umów o pracę na czas określony na tym samym stanowisku lub wielokrotnie przedłuża okres ich obowiązywania. Jest to sytuacja niekorzystna dla pracownika, gdyż nie wiedząc, czy kolejna umowa będzie zawarta, traci on poczucie stabilności zawodowej (tak: K. Jaśkowski, Kodeks pracy. Komentarz, wyd. Lex 2015). Jest to natomiast bardzo dogodne dla pracodawcy, który unika wszelkich trudności związanych z wypowiedzeniem umowy zawartej na czas nieokreślony. W szczególności dotyczy to trybu wypowiadania (art. 38 k.p.) i wymogu istnienia przyczyny (art. 45 § 1 k.p.).
Umowa o pracę na czas nieokreślony nawiązuje się w dniu będącym dniem powstania trzeciego terminowego stosunku pracy (art. 26 k.p.). Najpóźniej tego dnia pracodawca powinien potwierdzić na piśmie ten rodzaj umowy (art. 29 § 2 k.p.).
Powołany na wstępie przepis obecne brzmienie otrzymał 22 lutego 2016 r., mocą art. 1 w zw. z art. 18 ustawy z 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw.
Zgodnie z art. 14 ust. 4 ww. ustawy zmieniającej z 25 czerwca 2016 r., do umów o pracę na czas określony, trwających w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się art. 251 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, jednakże do okresu zatrudnienia, o którym mowa w tym przepisie, wlicza się okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony przypadający od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, a trwająca w tym dniu umowa o pracę na czas określony jest uważana za pierwszą umowę w rozumieniu art. 251 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą albo za drugą umowę w rozumieniu tego przepisu, jeżeli została zawarta jako druga umowa w rozumieniu art. 251 ustawy zmienianej w art. 1 w dotychczasowym brzmieniu.
Przepis art. 251 § 1 k.p., w dotychczasowym brzmieniu (do 21 lutego 2016 r.) stanowił, że zawarcie kolejnej umowy o pracę na czas określony jest równoznaczne w skutkach prawnych z zawarciem umowy o pracę na czas nieokreślony, jeżeli poprzednio strony dwukrotnie zawarły umowę o pracę na czas określony na następujące po sobie okresy, o ile przerwa między rozwiązaniem poprzedniej a nawiązaniem kolejnej umowy o pracę nie przekroczyła 1 miesiąca.
W niniejszym stanie faktycznym 22 lutego 2016 r. strony łączyła umowa okresowa z 1 lutego 2016 r. Umowa ta została zawarta jako kolejna umowa (druga), po umowie okresowej z dnia 5 listopada 2015 r. W dniu zawarcia umowy okresowej z 1 lutego 2016 r., w rozumieniu przepisu 251 § 1 k.p., w brzmieniu wówczas obowiązującym, umowa z 1 lutego 2016 r. była drugą umowa okresową. W konsekwencji powyższego, umowa z 1 lutego 2016 r. jest również drugą umowa w rozumieniu obecnie obowiązującego przepisu art. 251 § 1 k.p. Wynika to z art. 14 ust. 4 ustawy z 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw. Umowa, która zostanie zawarta z tym pracownikiem 10 listopada 2016 r. będzie zatem trzecią umową okresową między tymi samymi stronami.
Przepis art. 251§ 4 pkt 4 k.p. wyłącza obowiązek stosowania § 1 art. 251 k.p., w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie – jeżeli ich zawarcie w danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy.
Mając na uwadze, że obowiązek zatrudnienia danej osoby na co najmniej 1 miesiąc wynika z umowy z powiatowym urzędem pracy, można próbować wywodzić, że znajduje w tym przypadku zastosowanie ww. przepis. Jest to jednak interpretacja, która może budzić poważne wątpliwości. Zwrócić należy bowiem uwagę, że zobowiązanie do zatrudnienia danej osoby na co najmniej 1 miesiąc, nie wyłącza prawa zatrudnienia jej na dłuższy okres.

Sławomir Pyźlak
radca prawny

PODSTAWA PRAWNA
– Ustawa z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2014 r. poz. 1502 ze zm.)
– Ustawa z 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy
– Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1220)

SPIS TREŚCI

Gminne relacje dłużnik – wierzyciel w praktyce

AKTUALNOŚCI / KOMENTARZE - SAS 7-8/2016

Rząd i jego zaplecze polityczne pracuje nad uszczelnieniem systemu podatkowego. Wiele źródeł wskazuje, iż wskutek niedoskonałości prawa i procedur oraz kreatywnej księgowości i wręcz oszustw podatkowych, do budżetu Państwa nie trafia wiele miliardów złotych. W pewnym sensie jest to efekt niefrasobliwości tych, którzy stali i stoją na straży finansów publicznych w skali kraju. Przypomnieć należy, że w naszym systemie prawnym dotyczącym finansów samorządowych, podobna niefrasobliwość w zakresie ściągalności należnych dochodów własnych gminy spotkałaby się z postępowaniem w ramach dyscypliny finansów publicznych.

Wiele razy słyszeliśmy ze strony Ministerstwa Finansów, iż tzw. „wydajność podatkowa” samorządów jest na niskim poziomie. Że wciąż są znaczne rezerwy. Rezerwy tkwiące w ustalaniu poziomu podatków lokalnych i danin publicznych, a także w poziomie ich ściągalności, czyli egzekucji. Rola gminy, a szczególnie jej wójta, w zakresie egzekucji należności pieniężnych wobec gminy ma dwa różne oblicza. Pierwsze to bezwzględne stanie na straży finansów publicznych i dbanie o jak najwyższe wykonanie budżetu po stronie dochodów własnych gminy. Drugie to bycie „sprawiedliwym ojcem”, który potrafi wyciągnąć pomocną dłoń do swoich mieszkańców – dłużników i który potrafi bezstronnie ocenić ich doraźne, przejściowe, trwałe, itp. kłopoty finansowe i odróżnić je od wyrachowanego unikania płacenia podatków oraz zobowiązań. Godzenie tych postaw jest bardzo trudne. Tym bardziej trudne dla gminnego decydenta im jednostka (gmina) jest mniejsza. Z kolei dla klienta urzędu, dłużnika wobec gminy, nie będącego „kombinatorem” – im mniejsza gmina, tym jego sytuacja zdaje się być lepsza. Dlaczego? W mniejszej zbiorowości, gdzie trudno o anonimowość, łatwiejsza jest ocena rzeczywistej sytuacji dłużnika i jego „zdolności” płatniczej. Po prostu „wiedzą sąsiedzi, kto na czym siedzi”. Egzekucja z założenia jest działaniem o charakterze policyjnego przymusu. Dla samorządów jest to bardzo niewygodna pozycja. Trzeba godzić przymus i karę z oczekiwaniem wsparcia w wyborach. Musimy tu – nie oszukując się wzajemnie – uwzględnić aspekt tzw. świadomości obywatelskiej, której stopień cechuje poziom społeczeństwa obywatelskiego.

JAK ZATEM DZIAŁAĆ ABY OSIĄGNĄĆ NAJLEPSZĄ SYNERGIĘ?

Osobiście nie jestem zwolennikiem działań tych gmin, które stosują zasadę: bez ulg, zwolnień i umorzeń. To jest metoda „zamiatania problemów pod dywan”. Zaległości będą rosły, egzekucja będzie nieskuteczna, a to odbije się na poziomie wykonania dochodów własnych. Każdy wójt wraz ze skarbnikiem winien przyjąć pewne zasady postępowania w stosunku do dłużników. Sam musi określić, do jakiej kwoty chce samodzielnie podejmować decyzje o umorzeniach i odroczeniach, a jaki będzie próg od którego będzie musiał posiłkować się opinią merytorycznej komisji rady gminy. Musi w tym zakresie ułożyć się z radą na etapie podejmowania stosownej uchwały. Dotyczy to wierzytelności z tytułu różnego rodzaju umów najmu, użyczenia, czynszów, opłat cywilno-prawnych, itp. Generalnie natomiast dla wszystkich dłużników, a szczególnie podatkowych, należy określić, kiedy interwencja organu ma mieć miejsce z urzędu a kiedy na wniosek strony. Nie należy biernie przyglądać się rosnącemu zadłużeniu. Wcześniejsza interwencja, będąca pochodną monitoringu, działa zawsze w interesie wierzyciela i dłużnika. Samo wezwanie do zapłaty i kolejne upomnienia mogą nie wystarczyć. Należy służby finansowe namawiać i nauczyć prowadzenia mediacji. Nawiązanie kontaktu z wierzycielem w celu odroczenia terminu zapłaty, rozłożenia długu na raty, dążenie do zawarcia ugody w części zawierającej nawet umorzenie odsetek po zapłaceniu zasadniczej kwoty długu, winno być działaniem poprzedzającym działania restrykcyjne: tytuł wykonawczy i wniosek do sądu. Prowadzenie negocjacji z dłużnikiem w celu pozakomorniczego (skarbowego) i pozasądowego odzyskania należności wierzyciela może być niezwykle korzystną formą windykacji. Jest tańsze i szybsze niż postępowanie poprzez powyższe organy. Jednakże skuteczność tego rodzaju windykacji zależy w znacznej mierze od postawy dłużnika, a także od tego, czy jego wierzyciel (gmina) w prawidłowy sposób ją oceni. Tu daje znać o sobie właśnie wcześniej wspomniany efekt synergii dwojakiego oblicza organu. Jeżeli wykorzysta się wszystkie ścieżki odzyskania w ten sposób długu lub przynajmniej jego części, wchodzimy na drogę bezwzględnego działania, tj. dochodzenia roszczeń. Czyli sięgamy po tytuły wykonawcze, procesy sądowe, postępowania komornicze i zabezpieczenia hipoteczne. W tym zakresie bezwzględność poczynań winny dyktować i przekonanie o oporze dłużnika, jego złej woli, ale i dążenie do jak najlepszego zabezpieczenia interesu gminy.

Poczynania organu w zakresie ulg, zwolnień i umorzeń w ich końcowym efekcie podlegają publicznej ocenie i kontroli. Dzieje się to w drodze cyklicznego, obowiązkowego upubliczniania wykazów osób i firm, którym udzielono pomocy.

Dobrze byłoby, aby w procesie legislacyjnym, mającym na celu uszczelnienie systemu podatkowego Państwa i wzrost „wydajności podatkowej” kierowano się podobnymi zasadami.

Leszek Świętalski
Sekretarz Generalny Związku Gmin
Wiejskich Rzeczypospolitej Polskiej

SPIS TREŚCI

Przegląd legislacyjny

AKTUALNOŚCI / PRZEGLĄD LEGISLACYJNY - SAS 7-8/2016

POSTĘPOWANIE DYSCYPLINARNE WOBEC NAUCZYCIELI

Od 31 maja 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z 25 maja 2016 r. w sprawie szczegółowego trybu prowadzenia postępowania wyjaśniającego i dyscyplinarnego wobec nauczycieli oraz wznawiania postępowania dyscyplinarnego (Dz.U. z 2016 r. poz. 741)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 85v ustawy z 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2014 r. poz. 191 i 1198, z 2015 r. poz. 357, 1268 i 1418 oraz z 2016 r. poz. 668) i określa szczegółowy tryb prowadzenia postępowania dyscyplinarnego wobec nauczycieli, w tym zadania realizowane przez rzecznika.

IMMUNITETY DLA NAJWAŻNIEJSZYCH URZĘDNIKÓW

Od 1 czerwca 2016 r. obowiązuje ustawa z 18 marca 2016 r. o zmianie ustawy o Rzeczniku Praw Obywatelskich oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 677)

Nowelizacja dotyczy zmian w zakresie korzystania z immunitetu przez Rzecznika Praw Obywatelskich, Rzecznika Praw Dziecka, Prezesa NIK, Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, Prezesa IPN oraz posłów i senatorów. Zmiany dotyczą trybu wyrażenia zgody na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej oraz zgody na zatrzymanie lub aresztowanie, w tym: wymogów formalnych wniosków, prawa do składania wyjaśnień przez podmiot objęty immunitetem, sposobu rozpatrywania wniosków oraz trybu wyrażenia zgody przez Sejm na pociągnięcie do odpowiedzialności oraz zatrzymania lub aresztowania.
Przepisy ustawy nowelizującej wprowadzają zasadę wstrzymującą bieg okresu przedawnienia w postępowaniu karnym czynu objętego immunitetem w okresie korzystania z tego immunitetu.

WŁAŚCIWOŚĆ MIEJSCOWA ORGANÓW CELNYCH

Od 8 czerwca 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Finansów z 31 maja 2016 r. w sprawie właściwości miejscowej organów celnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 801)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 71 ustawy z 19 marca 2004 r. – Prawo celne (Dz.U. z 2015 r. poz. 858, 1649, 1844 i 1893 oraz z 2016 r. poz. 65) i określa właściwość miejscową organów celnych w sprawach postępowań celnych, dozoru celnego i kontroli celnej oraz innych zadań wykonywanych przez te organy, określonych w przepisach odrębnych. Właściwość miejscową organów celnych określa załącznik do rozporządzenia.

LEKI DLA SENIORÓW

Od 12 czerwca 2016 r. obowiązuje ustawa z 18 marca 2016 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 652)

Ustawa wprowadza bezpłatne leki dla świadczeniobiorców, którzy ukończyli 75 rok życia, jak przyjęli twórcy zmiany, rozwiązanie to ma na celu lepszą realizację art. 68 ust. 3 Konstytucji RP, który nakłada na władze publiczne szczególny obowiązek zapewnienia opieki zdrowotnej m.in. osobom niepełnosprawnym oraz osobom w podeszłym wieku. W związku z tym podjęto próbę rozwiązania problemu braku faktycznego dostępu starszych osób do leczenia ze względów ekonomicznych. Jak wskazano w uzasadnieniu do nowelizacji osoby te, z powodu chorób towarzyszących zaawansowanemu wiekowi, często kilku chorób współistniejących, zmuszone są przeznaczyć na leki dużą część swojego dochodu miesięcznego, a często rezygnują z leczenia ze względów finansowych. Nowelizacja przyznaje świadczeniobiorcom po ukończeniu przez nich 75 roku życia uprawnienia do bezpłatnych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wyrobów medycznych, wymienionych w wykazie ogłaszanym przez ministra właściwego do spraw zdrowia w drodze obwieszczenia. Wykaz będzie obejmował te leki, środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyroby medyczne, w stosunku do których wydano ostateczne decyzje administracyjne o objęciu refundacją albo ostateczne decyzje zmieniające, o których mowa w art. 16 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych (Dz.U. z 2015 r. poz. 345, z późn. zm.).

ABONAMENT RADIOWO-TELEWIZYJNY

Od 15 czerwca 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z 18 maja 2016 r. w sprawie wysokości opłat abonamentowych za używanie odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych oraz zniżek za ich uiszczanie z góry za okres dłuższy niż jeden miesiąc w 2017 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 737)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 3 ust. 5 i 6 ustawy z 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych (Dz.U. z 2014 r. poz. 1204 oraz z 2015 r. poz. 1324). Zgodnie z § 1 tego rozporządzenia ustala się opłaty abonamentowe za używanie odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych w roku kalendarzowym 2017 w wysokości:

za używanie odbiornika radiofonicznego – 7,00 zł za jeden miesiąc;
za używanie odbiornika telewizyjnego albo radiofonicznego i telewizyjnego – 22,70 zł za jeden miesiąc.

DELEGOWANIE PRACOWNIKÓW

Od 18 czerwca 2016 r. obowiązuje ustawa z 10 czerwca 2016 r. o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług (Dz.U. z 2016 r. poz. 868)

Ustawa określa zasady:

delegowania pracowników na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach świadczenia usług;
kontroli przestrzegania przepisów o delegowaniu pracowników oraz realizacji obowiązków informacyjnych związanych z delegowaniem pracowników;
współpracy z właściwymi organami innych państw członkowskich dotyczącej delegowania pracowników na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i z tego terytorium;
ochrony pracowników delegowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i z tego terytorium;
postępowania związanego z realizacją wniosków o powiadomienie o decyzji w sprawie nałożenia na pracodawcę delegującego pracownika z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej administracyjnej kary pieniężnej lub grzywny administracyjnej oraz o egzekucję takiej kary lub grzywny.

PRZEKAZANIE DANYCH DO EWIDENCJI KIEROWCÓW

Od 22 czerwca 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Cyfryzacji z 7 czerwca 2016 r. w sprawie sposobu, trybu i terminów przekazania danych do centralnej ewidencji kierowców (Dz.U. z 2016 r. poz. 880)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 138b ust. 2 ustawy z 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2016 r. poz. 627) i określa sposób, tryb i terminy przekazania do centralnej ewidencji kierowców przez starostów, marszałków województw i wojewodów prowadzących ewidencje i rejestry, o których mowa w art. 28 ust. 1, art. 30 ust. 1, art. 33 ust. 1 pkt 9, art. 38 ust. 2, art. 58 ust. 1 pkt 10, art. 77 ust. 1 pkt 5, art. 85 ust. 1, art. 86 ust. 4, art. 87 ust. 2 pkt 4, art. 114 ust. 1, art. 116 ust. 4 i art. 117 ust. 2 pkt 8 ustawy z 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, danych zgromadzonych w tych ewidencjach i rejestrach do dnia 31 grudnia 2016 r.
Zgodnie z § 2 ww. rozporządzenia dane zgromadzone do dnia 31 grudnia 2016 r., przekazują do centralnej ewidencji kierowców, w postaci elektronicznej za pomocą urządzeń transmisji danych:

starostowie z:

a)   ewidencji instruktorów,
b)   ewidencji wykładowców,
c)   ewidencji podmiotów prowadzących szkolenie,
d)   rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia kierowców;

marszałkowie województw z:

a)   ewidencji egzaminatorów,
b)   ewidencji uprawnionych lekarzy,
c)   ewidencji uprawnionych psychologów,
d)   ewidencji jednostek prowadzących pracownię psychologiczną,
e)   rejestru przedsiębiorców prowadzących pracownię psychologiczną;

wojewodowie z:

a)   ewidencji instruktorów techniki jazdy,
b)   ewidencji jednostek wojskowych i jednostek organizacyjnych służb podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych prowadzących ośrodek doskonalenia techniki jazdy,
c)   rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek doskonalenia techniki jazdy.

SPRAWOZDANIA Z DZIAŁALNOŚCI NFZ DLA MARSZAŁKÓW

Od 29 czerwca 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Zdrowia z 20 czerwca 2016 r. w sprawie rocznych i okresowych sprawozdań z działalności Narodowego Funduszu Zdrowia oraz informacji przekazywanych wojewodom i marszałkom województw (Dz.U. z 2016 r. poz. 923)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 190 ust. 3 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2015 r. poz. 581, z późn. zm.) i określa:

zakres informacji zawartych w rocznych i okresowych sprawozdaniach z działalności Narodowego Funduszu Zdrowia;
wzór sprawozdania okresowego z działalności Funduszu oraz sposób i terminy jego przekazywania ministrowi właściwemu do spraw zdrowia;
minimalny zakres zbiorczych informacji przekazywanych przez Fundusz wojewodom oraz marszałkom województw na podstawie art. 189a ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, sposób i terminy ich przekazywania oraz wzór budowy komunikatów elektronicznych służących do przekazywania tych informacji.

MEDIA NARODOWE

Od 7 lipca 2016 r. obowiązuje ustawa z 22 czerwca 2016 r. o Radzie Mediów Narodowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 929)

Ustawa określa zadania, kompetencje i organizację Rady Mediów Narodowych oraz zasady i tryb powoływania jej członków.

OPŁATA ZA WYKORZYSTANIE INFORMACJI PUBLICZNEJ

Od 13 lipca 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z 5 lipca 2016 r. w sprawie maksymalnych stawek opłat za ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego nakładanych przez muzea państwowe i muzea samorządowe (Dz.U. z 2016 r. poz. 1011)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 18 ust. 3 ustawy z 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz.U. poz. 352) i określa maksymalne stawki opłat za ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym, nakładanych przez podmioty zobowiązane do udostępniania lub przekazywania informacji sektora publicznego w celu ponownego wykorzystywania, będące muzeami państwowymi lub muzeami samorządowymi.

POMOC FINANSOWA NA PODRĘCZNIKI DLA UCZNIÓW

Od 19 lipca 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z 5 lipca 2016 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy finansowej uczniom na zakup podręczników i materiałów edukacyjnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1045)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 90u ust. 4 pkt 1 ustawy z 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2015 r. poz. 2156 oraz z 2016 r. poz. 35, 64, 195, 668 i 1010) i określa:

szczegółowe warunki udzielania pomocy uczniom objętym Rządowym programem pomocy uczniom w 2016 r. – „Wyprawka szkolna” ustanowionym uchwałą nr 82/2016 Rady Ministrów z 5 lipca 2016 r. w sprawie rządowego programu pomocy uczniom w 2016 r.;
formy i zakres pomocy;
tryb postępowania w sprawie udzielania pomocy.

DZIAŁANIA ANTYTERRORYSTYCZNE

Od 25 lipca 2016 r. obowiązuje ustawa z 10 czerwca 2016 r. o działaniach antyterrorystycznych (Dz.U. z 2016 r. 904)

Ustawa określa zasady prowadzenia działań antyterrorystycznych oraz współpracy między organami właściwymi w zakresie prowadzenia tych działań. W wykonywanie zadań określonych w ustawie zaangażowane będą także organy gmin. Stosownie bowiem do treści art. 4 ust. 1 ustawy organy administracji publicznej, właściciele i posiadacze obiektów, instalacji, urządzeń infrastruktury administracji publicznej lub infrastruktury krytycznej współpracują z organami, służbami i instytucjami właściwymi w sprawach bezpieczeństwa i zarządzania kryzysowego przy realizacji działań antyterrorystycznych. Jednocześnie, zgodnie z art. 21 ust. 2 pkt 1 ustawy niezwłocznie po ogłoszeniu zarządzenia o zakazie odbywania zgromadzeń lub imprez masowych na obszarze lub w obiekcie objętym stopniem alarmowym, na czas obowiązywania tego stopnia organ gminy wydaje decyzję o zakazie zgromadzenia albo o rozwiązaniu zgromadzenia, w trybie określonym odpowiednio w art. 15 albo art. 20 ustawy z 24 lipca 2015 r. – Prawo o zgromadzeniach (Dz.U. poz. 1485). Od ww. decyzji przysługują odpowiednie środki odwoławcze określone w przepisach ustaw.

SPIS TREŚCI