Pobyt bezdomnego w placówce nie świadczy o miejscu zamieszkania

AKTUALNOŚCI / ORZECZNICTWO - SAS 3 / 2018 

Postanowienie NSA z 9 lutego 2018 r., sygn. akt I OW 250/17

Postanowieniem z 9 lutego 2018 r., sygn. akt I OW 250/17 Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnął spór kompetencyjny między Wójtem Gminy N. a Prezydentem Miasta S. w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpoznania wniosku strony o skierowaniu do domu pomocy społecznej. Spór powstał na tle stosowania art. 59 i 101 ustawy o pomocy społecznej. W sprawie tej bowiem strona poprzednio zamieszkiwała w S., jednakże po sprzedaży mieszkania przeniosła się do innej miejscowości do placówki opiekuńczej. Spór zatem dotyczył charakteru pobytu w ośrodku i czy ma on charakter aktualnego centrum życiowego. NSA, rozstrzygając ten spór, powołał się na treść art. 59 ustawy o pomocy społecznej, zgodnie z którym decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej wydaje organ gminy, właściwy dla osoby mającej być skierowaną w dniu jej kierowania. Właściwość miejscową gminy określa art. 101 ustawy, stanowiąc w ust. 1, iż ustala się ją według miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie, zaś w art. 2, w przypadku osoby bezdomnej według ostatniego miejsca zameldowania na pobyt stały takiej osoby. Z akt sprawy wynika, że centrum życiowym strony było miasto S., gdzie zamieszkiwała i była zameldowana na pobyt stały. W ocenie NSA w takim przypadku nie można mówić, iż występuje sytuacja określona w art. 101 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, tj. że pobyt w placówce miał cechy koncentracji w tym miejscu spraw życiowych, a zatem, że jest to miejsce zamieszkania strony. Zdaniem NSA należałoby raczej zastosować art. 101 ust. 2 tej ustawy, czyli uznać stronę za osobę bezdomną. Zgodnie zaś z tym przepisem właściwą miejscowo jest gmina ostatniego miejsca zameldowania na pobyt stały. W związku z powyższym NSA wskazał Prezydenta Miasta S. jako organ właściwy w sprawie.

SPIS TREŚCI

Wydawca: SKIBNIEWSKI MEDIA, Warszawa