Rada gminy nie może przyznać wójtowi drugiego dodatku specjalnego
ORZECZNICTWO I ROZSTRZYGNIĘCIA NADZORCZE DLA SAMORZĄDÓW - DODATEK 1/2019
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 6 grudnia 2018 r., III SA/Gd 735/18
Rada gminy nie może przyznać wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta) dodatku specjalnego, z tytułu okresowego zwiększenia obowiązków służbowych pracownika samorządowego, ponieważ, że wójt (burmistrz, prezydent miasta) otrzymuje już taki dodatek specjalny, który jest obligatoryjną składową jego wynagrodzenia.
Rada gminy podjęła uchwałę w sprawie wynagrodzenia burmistrza. Określiła w niej dwa dodatki specjalne przysługujące burmistrzowi: pierwszy na podstawie art. 36 ust. 3 ustawy o pracownikach samorządowych (dalej: u.p.s.) oraz drugi na podstawie art. 36 ust. 5 u.p.s.
Zgodnie z art. 36 ust. 3 u.p.s.: „Wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta), staroście oraz marszałkowi województwa przysługuje dodatek specjalny”. Zgodnie z art. 36 ust. 5 u.p.s.: „Pracownikowi samorządowemu z tytułu okresowego zwiększenia obowiązków służbowych lub powierzenia dodatkowych zadań może zostać przyznany dodatek specjalny”.
W uzasadnieniu projektu uchwały wskazano, że: „Za zwiększenie obowiązków służbowych uznaje się wykonywanie obowiązków i zadań Zastępcy Burmistrza. Przyznanie dodatku specjalnego na czas określony do 30 listopada 2018 r. związane jest z vacatem na stanowisku zastępcy burmistrza – zwiększeniem obowiązków Burmistrza Miasta.”
Nieważność tej części uchwały stwierdził wojewoda pomorski. Organ nadzoru wskazał, że przyznanie wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta) drugiego dodatku specjalnego na podstawie art. 36 ust. 5 u.p.s. nie jest możliwe, a to dlatego, że dodatek specjalny, o którym mowa w tym przepisie, wójtom (burmistrzom, prezydentom miast) po prostu nie przysługuje. Ponadto w uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia nadzorczego wojewoda pomorski wskazał, że „przyznanie przez radę gminy dwóch dodatków specjalnych, których łączna wysokość przekracza kwotę maksymalną przy założeniu zastosowania wskazanej w uchwale stawki wynagrodzenia zasadniczego i dodatku funkcyjnego, stanowi wprost naruszenie § 6 rozporządzenia z 15 maja 2018 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych”.
Zgodnie z § 6 rozporządzenia w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych: „Dodatek specjalny dla osób, o których mowa w art. 36 ust. 3 ustawy, przysługuje w kwocie wynoszącej co najmniej 20% i nieprzekraczającej 40% łącznie wynagrodzenia zasadniczego i dodatku funkcyjnego, a w urzędach miasta stołecznego Warszawy, miast (miast na prawach powiatu) powyżej 300 tys. mieszkańców – w kwocie nieprzekraczającej 50% łącznie wynagrodzenia zasadniczego i dodatku funkcyjnego”.
Stanowisko wojewody podzielił WSA w Gdańsku, oddalając skargę rady gminy. W uzasadnieniu swego orzeczenia sąd administracyjny wskazał, że regulacje zawarte w art. 36 ust. 3 i ust. 5 u.p.s. nie odnoszą się do dwóch zupełnie odrębnych składników wynagrodzenia, lecz do identycznego składnika wynagrodzenia, który ustawodawca dywersyfikuje w taki sposób, że wyróżnia kategorie podmiotów, którym ten składnik przysługuje (art. 36 ust. 3 u.p.s.), bądź może być przyznany (art. 36 ust. 5 u.p.s.).
Zdaniem Sądu w odniesieniu do podmiotów wskazanych w art. 36 ust. 3 u.p.s. ustawodawca uznaje przedmiotowy dodatek za element obligatoryjny wynagrodzenia. Regulacja ta stanowi zatem wyraz w pełni uzasadnionego uznania, że pełnienie funkcji burmistrza (wójta, prezydenta miasta), starosty oraz marszałka województwa, z założenia wiąże się z permanentnym wykonywaniem zwiększonego zakresu zadań i obowiązków służbowych. W odniesieniu do drugiego z dodatków specjalnych Sąd uznał, że może być on przewidziany jedynie za wykonanie dodatkowych zadań, poza stricte bieżącymi zadaniami służbowymi lub z tytułu okresowego zwiększenia obowiązków służbowych.
– Dodatek specjalny, o którym mowa w art. 36 ust. 5 u.p.s., jest zatem świadczeniem o charakterze jednorazowym lub krótkookresowym, które może być ustalone dla wszystkich pracowników umownych, w tym zatrudnionych na stanowiskach urzędniczych, kierowniczych stanowiskach urzędniczych, pomocniczych i obsługi – wskazał WSA w Gdańsku.
Jednocześnie w ocenie gdańskiego sądu z faktu użycia w przepisie art. 36 ust. 5 u.p.s. zwrotu „pracownikowi samorządowemu” nie wynika w żaden sposób, że regulacja ta jest adresowana także do podmiotów wskazanych w art. 36 ust. 3 u.p.s. – Przeciwnie: z uwagi na regulację zawartą w art. 36 ust. 3 u.p.s. świadczenie, o którym mowa w art. 36 ust. 5 u.p.s., nie może być przyznane podmiotom wskazanym w art. 36 ust. 3 u.p.s. Dodatek specjalny dla tych podmiotów, jako świadczenie obligatoryjne, ma bowiem swe źródło w art. 36 ust. 3 tej ustawy – podkreślił skład orzekający.
Jakub Gortyński
