Komunikaty

SAS5/2014

Index_sas5/2014

Odnawialne źródła energii

AKTUALNOŚCI - SAS 5 / 2014

W dniu 8 kwietnia 2014 r. Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o odnawialnych źródłach energii przedłożony przez Ministra Gospodarki.

Celem projektu ustawy jest zwiększenie bezpieczeństwa energetycznego i ochrony środowiska, między innymi w wyniku efektywnego wykorzystania odnawialnych źródeł energii. Przewidziano m.in. powstanie nowych miejsc pracy w wyniku zwiększenia liczby nowych instalacji OZE, a także wykorzystanie na cele energetyczne produktów ubocznych lub pozostałości z rolnictwa i przemysłu wykorzystującego surowce rolnicze.

W ramach działań porządkujących system wsparcia OZE przewidziano:

utrzymanie obecnego systemu wsparcia dla istniejących instalacji OZE (poszanowanie praw nabytych), ale wytwórcy energii elektrycznej będą mieli wybór między zachowaniem obecnych zasad wsparcia a zadeklarowaniem przystąpienia do nowego systemu aukcyjnego;
wprowadzenie nowych opcji dla istniejących instalacji OZE w celu optymalizacji rachunku ekonomicznego;
wdrożenie nowoczesnego systemu aukcji dla nowych i zmodernizowanych instalacji OZE;
promocję prosumenckiego wytwarzania energii z OZE w mikro- i małych instalacjach (prosument to jednocześnie producent i konsument energii elektrycznej).

Stosownie do rekomendacji Komisji Europejskiej zaproponowano nowy system wsparcia dla producentów energii z OZE, tj. w postaci systemu aukcyjnego, który ma funkcjonować od 1 stycznia 2015 r. Zgodnie z projektem aukcje będą, przynajmniej raz w roku, ogłaszane, organizowane i przeprowadzane przez prezesa URE. Ogłoszenie o aukcji będzie - na co najmniej 30 dni przed jej rozpoczęciem - zamieszczane w BIP-ie URE. Wygrywać będą uczestnicy, którzy zaoferują najniższą cenę sprzedaży energii elektrycznej z OZE.

Zmiany w działalności gospodarczej

AKTUALNOŚCI - SAS 5 / 2014

W dniu 15 kwietnia 2014 r. Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedłożony przez Ministra Gospodarki.

Zgodnie z projektem przedsiębiorca wprowadzający na polski rynek towar znajdujący się w obrocie unijnym, nie będzie musiał zamieszczać na jego opakowaniu adresu polskiego dystrybutora. Przedsiębiorcy nie będą musieli zmieniać oznakowania towaru (lub jego opakowania). Na podstawie art. 20 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorca wprowadzający towar do obrotu w Polsce jest zobowiązany do umieszczania na nim pisemnych informacji w języku polskim określających: firmę przedsiębiorcy i jego adres oraz danych umożliwiających identyfikację towaru. Po zmianach nie będzie obowiązku podawania polskiego adresu dystrybutora, przewidziano natomiast odesłanie do oznaczenia producenta lub dystrybutora w którymkolwiek z państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Nowa regulacja ma obowiązywać od 1 stycznia 2015 r.

Bezpłatny podręcznik dla uczniów

AKTUALNOŚCI - SAS 5 / 2014

W dniu 15 kwietnia 2014 r. Rada Ministrów przyjęła projekt nowelizacji ustawy oświatowej, który umożliwia uczniom szkół podstawowych i gimnazjów dostęp do bezpłatnych podręczników, innych materiałów edukacyjnych i materiałów ćwiczeniowych. Zgodnie z projektem nowelizacji ustawy, zadaniem ministra edukacji będzie wyposażenie szkół podstawowych w bezpłatny podręcznik do zajęć z zakresu edukacji: polonistycznej, matematycznej, przyrodniczej i społecznej dla uczniów klas I-III. Projekt będzie wdrażany stopniowo. W roku szkolnym 2014/2015 podręcznik trafi do uczniów klas I szkół podstawowych, w roku 2015/2016 podręcznik otrzymają uczniowie klas II szkół podstawowych, natomiast w roku 2016/2017 podręcznik zostanie przydzielony uczniom klas III szkół podstawowych.

Jak wskazali projektodawcy zapewnienie podręcznika do edukacji wczesnoszkolnej przez ministra edukacji ma związek z objęciem obowiązkiem szkolnym od 2014 r. dzieci sześcioletnich. Celem projektodawców jest też zakazanie praktyk wydawców, których celem jest nakłanianie szkół do wyboru konkretnego podręcznika, materiałów edukacyjnych oraz materiałów ćwiczeniowych, a także narzucania przez wydawców wymogu łącznego nabywania podręczników z innymi dodatkowymi materiałami przeznaczonymi dla ucznia.
Nowe przepisy wprowadzają zasadę kolegialnego wyboru podręcznika lub innego materiału edukacyjnego przez zespół nauczycieli prowadzących poszczególne zajęcia edukacyjne, a na wyższych etapach edukacji – przez zespoły nauczycieli prowadzących zajęcia z poszczególnych przedmiotów.
Określono także procedurę ustalania zestawu podręczników lub materiałów edukacyjnych, a także materiałów ćwiczeniowych stosowanych w danej szkole. W przypadku, gdy nauczyciele nie uzgodnią wspólnej propozycji podręcznika lub materiału edukacyjnego – rozstrzygał będzie dyrektor szkoły. Projekt przewiduje również wprowadzenie wymogu opiniowania przez radę rodziców wyboru zaproponowanego przez nauczycieli i przedstawionego przez dyrektora szkoły zestawu podręczników lub materiałów edukacyjnych, a także materiałów ćwiczeniowych. W ocenie projektodawców rozwiązanie takie zwiększa wpływ rodziców na proces nauczania-uczenia się ich dzieci.
Jednocześnie przewidziano możliwość korzystania przez nauczycieli klas I-III szkół podstawowych z innego niż rządowy podręcznik, pod warunkiem, że jego zakup sfinansuje organ prowadzący szkołę.
Ponadto przewidziano zapewnienie dotacji celowej dla organów prowadzących szkoły podstawowe i gimnazja. Będzie ona przeznaczona na zakup: podręczników do nauczania języka obcego, materiałów edukacyjnych do jego nauczania lub materiałów ćwiczeniowych dla klas I-III szkoły podstawowej, podręczników, materiałów edukacyjnych lub materiałów ćwiczeniowych dla klas IV-VI szkoły podstawowej i podręczników, materiałów edukacyjnych lub materiałów ćwiczeniowych dla wszystkich klas gimnazjum.

Zwolnienie pracownika samorządowego
za złe decyzje jego przełożonego

TEMAT MIESIĄCA - SAS 5 / 2014

Bezprawne zachowanie urzędnika nie wystarczy do przypisania mu ciężkiego naruszenia obowiązków. Powinien on jednak poinformować swojego przełożonego o wszelkich wątpliwościach. Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 2 października 2013 r., sygn. akt. II PK 12/13, LEX nr 1388595.

W marcu 2010 roku burmistrz zwolnił dyscyplinarnie pracownika samorządowego. Jako przyczynę wskazał ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych poprzez niedopełnienie obowiązków pracowniczych przy prowadzeniu sprawy dotyczącej gospodarki lokalami komunalnymi. Działanie urzędnika doprowadziło do zamiany komunalnego lokalu mieszkalnego, a następnie jego sprzedaży po cenie preferencyjnej osobie nieuprawnionej.
Urzędniczka od decyzji kierownika jednostki odwołała się do sądu. Ten stwierdził, że do zakresu obowiązków pracowniczych powódki nie należały czynności związane z zawarciem umowy najmu (formalności dotyczące zawarcia umowy były dokonywane w Zakładzie Usług Komunalnych i przez pracowników tam zatrudnionych), ani też czynności poprzedzające sprzedaż przedmiotowego komunalnego lokalu mieszkalnego (czynności zmierzające do sprzedaży tej nieruchomości prowadzone były przez pracowników odrębnego wydziału urzędu miejskiego, tj. Wydziału Gospodarki Nieruchomościami, Rolnictwa i Ochrony Środowiska). Ponadto sąd podkreślił, że cała procedura zamiany lokali, zawarcia umowy najmu, a następnie sprzedaży lokalu trwała około 11 miesięcy. Zdaniem sądu, zarówno osoby uprawnione do działania w imieniu gminy, jak również pracownicy, którzy prowadzili dalsze czynności w przedmiotowej sprawie, tj. zatrudnieni w Zakładzie Usług Komunalnych oraz Wydziale Gospodarki Nieruchomościami Rolnictwa i Ochrony Środowiska, posiadali czas niezbędny do zapoznania się z całą dokumentacją dotyczącą lokali i mogli bez trudu zapobiec błędnym decyzjom urzędu wydanym w tej sprawie. Z ustalonych okoliczności faktycznych nie wynikało, że to urzędniczka doprowadziła swoim zachowaniem do zamiany komunalnego lokalu mieszkalnego, a następnie jego sprzedaży po cenie preferencyjnej osobie nieuprawnionej.

Sąd I instancji przywrócił ją do pracy i zasądził na jej rzecz wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez niej.

Sprawa trafiła do sądu odwoławczego, który uznał, że urzędniczce nie można przypisać naruszenia m.in. art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych. Zgodnie z tym artykułem, jeśli pracownik samorządowy jest przekonany, że polecenie jest niezgodne z prawem albo zawiera znamiona pomyłki, jest on obowiązany poinformować o tym na piśmie swojego bezpośredniego przełożonego. Według sądu niezrozumiały jest zarzut naruszenia tego przepisu, a także uchwały rady miasta w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład zasobów gminy. O okolicznościach sprawy wiedział od początku zarówno burmistrz, jak i wiceburmistrz, który podpisał nawet wstępną zgodę na zamianę lokali.
W konsekwencji sąd II instancji oddalił apelację.
Pełnomocnik miasta wniósł skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego.
Ten uznał, że sama bezprawność zachowania pracownika nie wystarcza do przypisania mu ciężkiego naruszenia obowiązków.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że w pojęciu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych mieszczą się trzy elementy:

bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego),
naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy oraz
zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo.

Sama bezprawność zachowania pracownika nie wystarcza przy tym do przypisania naruszenia obowiązku pracowniczego o charakterze ciężkim, ponieważ do spełnienia tego warunku niezbędny jest znaczny stopień nasilenia złej woli pracownika w postaci winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa.
O stopniu winy wnioskuje się na podstawie całokształtu okoliczności związanych z zachowaniem pracownika. Przyjmuje się, że jeżeli pracownik przewiduje wystąpienie szkodliwego skutku swojego zachowania i celowo do niego zmierza lub co najmniej się nań godzi, można mu przypisać winę umyślną. Rażące niedbalstwo jest natomiast wyższym od niedbalstwa stopniem winy nieumyślnej. O ile niedbalstwo określa się, jako niedołożenie należytej staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju, to przez rażące niedbalstwo rozumie się niezachowanie minimalnych (elementarnych) zasad prawidłowego zachowania się w danej sytuacji. O przypisaniu danej osobie winy w tej postaci decyduje zatem zachowanie się przez nią w określonej sytuacji w sposób odbiegający od miernika staranności minimalnej (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 28 czerwca 2012 r., sygn. akt II PK 285/11, LEX nr 1254679; 2 marca 2012 r., sygn. akt I PK 120/11, OSNP 2013 nr 3-4, poz. 28; 12 stycznia 2012 r., sygn. akt I PK 74/11, OSNP 2012 nr 21-22, poz. 26; 16 września 2008 r., sygn. akt II PK 26/08, OSNP 2010 nr 3-4, poz. 36; 7 czerwca 2011 r., sygn. akt II PK 314/10, M.P.Pr. 2011 nr 11, s. 598-601; 2 czerwca 2010 r., sygn. akt II PK 367/09, OSNP 2011 nr 21-22, poz. 274; 7 lutego 2008 r., sygn. akt II PK 162/07, OSNP 2009 nr 7-8, poz. 98).

W ocenie Sądu Najwyższego nie ma żadnych podstaw do stwierdzenia, że urzędniczka zachowała się w sposób odbiegający od miernika staranności minimalnej, informując ustnie burmistrza o swoich zastrzeżeniach, co do możliwości wydania przedmiotowego skierowania i wykonując jego ustne, ponowne polecenie w tym zakresie. Tym samym sąd potwierdził brak podstaw do rozwiązania z urzędniczką stosunku pracy bez wypowiedzenia z jej winy. Sąd uchylił zaskarżony wyrok tylko w zakresie wypłaty wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, a w pozostałym zakresie skargę oddalił.

Aneta Podgajna

PODSTAWA PRAWNA
– Ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 223, poz. 1458 ze zm.)

ZOBACZ PEŁNY SPIS TREŚCI ATUALNEGO NUMERU

Zwolnienie pracownika samorządowego za złe decyzje jego przełożonego

TEMAT MIESIĄCA - SAS 5 / 2014

Bezprawne zachowanie urzędnika nie wystarczy do przypisania mu ciężkiego naruszenia obowiązków. Powinien on jednak poinformować swojego przełożonego o wszelkich wątpliwościach. Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 2 października 2013 r., sygn. akt. II PK 12/13, LEX nr 1388595.

W marcu 2010 roku burmistrz zwolnił dyscyplinarnie pracownika samorządowego. Jako przyczynę wskazał ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych poprzez niedopełnienie obowiązków pracowniczych przy prowadzeniu sprawy dotyczącej gospodarki lokalami komunalnymi. Działanie urzędnika doprowadziło do zamiany komunalnego lokalu mieszkalnego, a następnie jego sprzedaży po cenie preferencyjnej osobie nieuprawnionej.
Urzędniczka od decyzji kierownika jednostki odwołała się do sądu. Ten stwierdził, że do zakresu obowiązków pracowniczych powódki nie należały czynności związane z zawarciem umowy najmu (formalności dotyczące zawarcia umowy były dokonywane w Zakładzie Usług Komunalnych i przez pracowników tam zatrudnionych), ani też czynności poprzedzające sprzedaż przedmiotowego komunalnego lokalu mieszkalnego (czynności zmierzające do sprzedaży tej nieruchomości prowadzone były przez pracowników odrębnego wydziału urzędu miejskiego, tj. Wydziału Gospodarki Nieruchomościami, Rolnictwa i Ochrony Środowiska). Ponadto sąd podkreślił, że cała procedura zamiany lokali, zawarcia umowy najmu, a następnie sprzedaży lokalu trwała około 11 miesięcy. Zdaniem sądu, zarówno osoby uprawnione do działania w imieniu gminy, jak również pracownicy, którzy prowadzili dalsze czynności w przedmiotowej sprawie, tj. zatrudnieni w Zakładzie Usług Komunalnych oraz Wydziale Gospodarki Nieruchomościami Rolnictwa i Ochrony Środowiska, posiadali czas niezbędny do zapoznania się z całą dokumentacją dotyczącą lokali i mogli bez trudu zapobiec błędnym decyzjom urzędu wydanym w tej sprawie. Z ustalonych okoliczności faktycznych nie wynikało, że to urzędniczka doprowadziła swoim zachowaniem do zamiany komunalnego lokalu mieszkalnego, a następnie jego sprzedaży po cenie preferencyjnej osobie nieuprawnionej.

Sąd I instancji przywrócił ją do pracy i zasądził na jej rzecz wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez niej.

Sprawa trafiła do sądu odwoławczego, który uznał, że urzędniczce nie można przypisać naruszenia m.in. art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych. Zgodnie z tym artykułem, jeśli pracownik samorządowy jest przekonany, że polecenie jest niezgodne z prawem albo zawiera znamiona pomyłki, jest on obowiązany poinformować o tym na piśmie swojego bezpośredniego przełożonego. Według sądu niezrozumiały jest zarzut naruszenia tego przepisu, a także uchwały rady miasta w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład zasobów gminy. O okolicznościach sprawy wiedział od początku zarówno burmistrz, jak i wiceburmistrz, który podpisał nawet wstępną zgodę na zamianę lokali.
W konsekwencji sąd II instancji oddalił apelację.
Pełnomocnik miasta wniósł skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego.
Ten uznał, że sama bezprawność zachowania pracownika nie wystarcza do przypisania mu ciężkiego naruszenia obowiązków.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że w pojęciu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych mieszczą się trzy elementy:

bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego),
naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy oraz
zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo.

Sama bezprawność zachowania pracownika nie wystarcza przy tym do przypisania naruszenia obowiązku pracowniczego o charakterze ciężkim, ponieważ do spełnienia tego warunku niezbędny jest znaczny stopień nasilenia złej woli pracownika w postaci winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa.
O stopniu winy wnioskuje się na podstawie całokształtu okoliczności związanych z zachowaniem pracownika. Przyjmuje się, że jeżeli pracownik przewiduje wystąpienie szkodliwego skutku swojego zachowania i celowo do niego zmierza lub co najmniej się nań godzi, można mu przypisać winę umyślną. Rażące niedbalstwo jest natomiast wyższym od niedbalstwa stopniem winy nieumyślnej. O ile niedbalstwo określa się, jako niedołożenie należytej staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju, to przez rażące niedbalstwo rozumie się niezachowanie minimalnych (elementarnych) zasad prawidłowego zachowania się w danej sytuacji. O przypisaniu danej osobie winy w tej postaci decyduje zatem zachowanie się przez nią w określonej sytuacji w sposób odbiegający od miernika staranności minimalnej (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 28 czerwca 2012 r., sygn. akt II PK 285/11, LEX nr 1254679; 2 marca 2012 r., sygn. akt I PK 120/11, OSNP 2013 nr 3-4, poz. 28; 12 stycznia 2012 r., sygn. akt I PK 74/11, OSNP 2012 nr 21-22, poz. 26; 16 września 2008 r., sygn. akt II PK 26/08, OSNP 2010 nr 3-4, poz. 36; 7 czerwca 2011 r., sygn. akt II PK 314/10, M.P.Pr. 2011 nr 11, s. 598-601; 2 czerwca 2010 r., sygn. akt II PK 367/09, OSNP 2011 nr 21-22, poz. 274; 7 lutego 2008 r., sygn. akt II PK 162/07, OSNP 2009 nr 7-8, poz. 98).

W ocenie Sądu Najwyższego nie ma żadnych podstaw do stwierdzenia, że urzędniczka zachowała się w sposób odbiegający od miernika staranności minimalnej, informując ustnie burmistrza o swoich zastrzeżeniach, co do możliwości wydania przedmiotowego skierowania i wykonując jego ustne, ponowne polecenie w tym zakresie. Tym samym sąd potwierdził brak podstaw do rozwiązania z urzędniczką stosunku pracy bez wypowiedzenia z jej winy. Sąd uchylił zaskarżony wyrok tylko w zakresie wypłaty wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, a w pozostałym zakresie skargę oddalił.

Aneta Podgajna

PODSTAWA PRAWNA
– Ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 223, poz. 1458 ze zm.)

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Zasiłek celowy z tytułu strat poniesionych w wyniku zdarzeń losowych, klęski żywiołowej lub ekologicznej

ANALIZY - SAS 5 / 2014

Przedmiotem niniejszej analizy jest orzecznictwo sądów administracyjnych dotyczące przesłanek przyznania uprawnionym osobom zasiłków celowych ze względu na poniesione szkody wywołane zdarzeniami losowymi albo klęskami żywiołowymi lub ekologicznymi.

Przypomnijmy, że zgodnie z art. 40 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej (zwanej dalej u.s.p.) zasiłek celowy może być przyznany również osobie albo rodzinie, które poniosły straty w wyniku zdarzenia losowego. Ustęp 2 art. 40 u.p.s. stanowi, że zasiłek celowy może być przyznany także osobie albo rodzinie, które poniosły straty w wyniku klęski żywiołowej lub ekologicznej, natomiast zgodnie z art. 40 ust. 3 u.p.s. zasiłek celowy, o którym mowa w ust. 1 i 2, może być przyznany niezależnie od dochodu i może nie podlegać zwrotowi. Sposób redakcji przepisu nie pozostawia wątpliwości, że podejmowane na jego podstawie decyzje mają charakter uznaniowy, co oznacza, że organ uprawniony do realizacji zadań pomocy społecznej posiada swobodę działania i możliwość wyboru określonego załatwienia sprawy (treści rozstrzygnięcia). Działanie w ramach uznania administracyjnego nie oznacza dowolności organów przy wydawaniu decyzji, ale wykazania, iż w konkretnej sprawie istniały przesłanki uzasadniające podjęte rozstrzygnięcie (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 2030/11, orzeczenie dostępne w centralnej bazie orzecznictwa sądów administracyjnych na stronie internetowej www.orzeczenia.nsa.gov.pl, zwanej w dalszym tekście CBOSA).

ORZECZNICTWO

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym ukształtowany został pogląd, że wykładnia art. 40 u.s.p. nie powinna być dokonywana w oderwaniu od pozostałych przepisów ustawy, w tym przede wszystkim od pozostałych przepisów dotyczących zasiłku celowego. W dalszej zaś kolejności organy i sądy powinny mieć na uwadze regulacje określające cel pomocy społecznej zapewnianej przez struktury rządowe i samorządowe.
W wyroku z dnia 25 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1236/11, CBOSA, Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że art. 40 u.p.s. należy odczytywać łącznie z art. 39 ust. 1 u.p.s., określającym charakter zasiłku celowego. Zgodnie z wymienionym wyżej przepisem zasiłek celowy może być przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby życiowej. Zdaniem sądu dla przyznania zasiłku celowego w oparciu o regulacje art. 40 ust. 1 i 2 u.p.s. nie jest więc wystarczające poniesienie szkody w wyniku zdarzenia losowego czy klęski żywiołowej lub ekologicznej. Dla przyznania zasiłku konieczne jest także ustalenie, że pomimo wykorzystania własnych środków i możliwości, osoba lub rodzina ubiegająca się o zasiłek nie są w stanie zaspokoić niezbędnych potrzeb życiowych. Analogiczny pogląd został wyrażony przez NSA w wyroku z dnia 9 lutego 2012 r., sygn. akt 2220/10, CBOSA. W cytowanym orzeczeniu NSA podniósł, że zasiłek celowy, o którym mowa w art. 40 ust. 1 i 2 u.p.s. ma służyć tym samym celom co zasiłek celowy określony w art. 39 u.p.s. Nie jest to bowiem jakiś inny „zasiłek celowy”, ale zasiłek, którego celem jest zaspokojenie niezbędnej potrzeby bytowej. Wynika to także z przepisu art. 3 ust. 1 u.p.s., który określa, iż pomoc społeczna ma wspierać osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwić im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka. Przepis art. 40 normuje szczególne zasady przyznawania zasiłku celowego, bowiem w wyjątkowych sytuacjach mogą otrzymać go osoby lub rodziny przekraczające ustalone w ustawie kryterium dochodowe. Jednakże uchylenie kryterium dochodowego nie oznacza uchylenia celu w jakim udzielana jest pomoc społeczna, tj. wspieranie osób w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb. Z przywołanych orzeczeń wynika w sposób jednoznaczny, że z art. 40 ust. 1 i 2 u.p.s. nie należy wywodzić bezwzględnego prawa do odszkodowania za straty poniesione w wyniku zdarzeń wymienionych w przepisie. Zasiłek celowy nie służy rekompensacie strat, nie ma więc charakteru odszkodowawczego, ale ma umożliwić przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych.
Z zaprezentowanego wyżej stanowiska judykatury można wyprowadzić wniosek, że prawa do zasiłku celowego na podstawie art. 40 ust.
1 i 2 u.p.s. nie nabędą osoby lub rodziny, których możliwości mieszkaniowe pozwalają na zaspokojenie potrzeb życiowych w innym miejscu, niż to dotknięte zdarzeniem losowym, klęską żywiołową lub klęską ekologiczną. Tym bardziej prawa do zasiłku celowego na podstawie komentowanego przepisu nie nabędą osoby, których nieruchomości lub mienie dotknięte zdarzeniami wskazanymi w przepisie stanowią dodatkowy majątek wnioskodawcy, który nie jest jego ośrodkiem spraw życiowych i nie służy zaspokajaniu jego potrzeb życiowych (np. dom letniskowy lub ogródek działkowy – por. także wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 2030/11, CBOSA).
Idąc dalej wskazać trzeba, że w jednostkowych przypadkach sądy administracyjne stanęły na stanowisku przeciwnym. W wyroku NSA z dnia 6 marca 2012 r., sygn. akt I OSK 2213/11, CBOSA oraz wydanym w jego następstwie wyroku WSA w Warszawie z dnia 26 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 945/12, CBOSA wyrażony został pogląd, że jedynym formalnym kryterium przyznania wnioskodawcy zasiłku celowego na podstawie art. 40 ust. 1 i 2 u.p.s. jest poniesienie przez tę osobę (rodzinę) straty w wyniku zdarzeń opisanych w ww. przepisie. W związku z tym fakt, iż strona posiada inne możliwości zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych i życiowych, nie stanowi sam w sobie przesłanki wystarczającej do odmowy przyznania zasiłku. Powyższego stanowiska orzeczniczego nie sposób jednak, zdaniem autora, traktować jako abstrakcyjnego sposobu dokonywania wykładni przepisów u.s.p. dotyczących zasiłku celowego. Przede wszystkim zauważyć trzeba, że powołane wyżej orzeczenia wydane zostały w specyficznym stanie faktycznym i prawnym. Przedmiotem skarg była w tym przypadku odmowa przyznania zasiłku celowego w związku z poniesieniem przez skarżącą szkód na nieruchomości dotkniętej klęską powodzi w maju 2010 r. Uchylając wyrok WSA i przekazując sprawę temu sądowi do ponownego rozpoznania, NSA podkreślił, że wydając decyzję organ pomocy społecznej, w procesie przyznawania specjalnych zasiłków celowych osobom dotkniętym klęską powodzi w 2010 r. powinien, prócz przepisów ustawy o pomocy społecznej, wziąć także pod uwagę wytyczne organów administracji rządowej określające zakres podmiotowy i przedmiotowy form pomocy oraz tryb jej przyznawania.

UCHWAŁA RADY MINISTRÓW

W uchwale Rady Ministrów z dnia 25 maja 2010 r. w sprawie udzielenia pomocy społecznej osobom lub rodzinom poszkodowanym przez powódź w maju 2010 r. przyjęto, że obowiązują uproszczone procedury rozpatrywania wniosków i przyznawania pomocy. NSA powołał się przy tym na słowa Prezesa Rady Ministrów, który prezentując rządowy plan przeciwdziałania skutkom powodzi w 2010 r. wskazał, że „Każda rodzina lub właściciel domu lub mieszkania może otrzymać do 20 tys. zł na remont, bez potrzeby oceny rzeczoznawcy”. Szczegółowe wytyczne Wojewody oraz Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w zakresie przyznawania pomocy powodzianom powinny stanowić posiłkowo podstawę przyjętego przez organ pomocy społecznej kryterium „pomocowego”. W świetle art. 18 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 u.p.s. do zadań zleconych z zakresu administracji rządowej realizowanych przez gminę należy przyznawanie i wypłacanie zasiłków celowych na pokrycie wydatków związanych z klęską żywiołową lub ekologiczną. Środki na ten cel zapewnia budżet państwa. Natomiast zgodnie z art. 22 pkt 1 u.p.s. do zadań wojewody należy ustalenie sposobu wykonywania zadań z zakresu administracji rządowej realizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego. Gmina (ośrodki pomocy społecznej) realizując zadania zlecone z zakresu administracji rządowej kieruje się ustaleniami przekazanymi przez wojewodę (art. 110 ust. 2 u.p.s.). Wspomniane środki przekazane zostały z rezerwy celowej budżetu państwa przeznaczonej na przeciwdziałanie klęskom żywiołowym i usuwanie ich skutków, na zasadach określonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.) oraz w ustawie z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (tekst Dz. U. z 2010 r. Nr 80, poz. 526 ze zm.). Środki otrzymane przez wojewodę od właściwego ministra zostały następnie przekazane gminie. Uwzględniając zasadę praworządności (art. 7 Konstytucji RP i art. 6 k.p.a.), gminy niewątpliwie zobowiązane były przestrzegać określonych zasad wydatkowania środków otrzymanych z budżetu państwa. Niemniej jednak powyższe wytyczne powinny być także wykorzystywane przez organ administracji w celu zapewnienia realizacji zasady równości obywateli w dostępie do świadczenia pomocowego z budżetu Państwa - zasiłku celowego w wysokości podstawowej do 20 tys. zł. Oczywiście wytyczne te nie mogą być przywoływane w podstawie prawnej podejmowanych rozstrzygnięć przez organy administracji, mogą natomiast być wykorzystywane, jako argumentacja subsydiarna, w celu zagwarantowania równego dostępu do świadczeń pomocowych z budżetu państwa dla osób, które poniosły straty w wyniku kataklizmu powodzi.
Zdaniem autora specyfika okoliczności, w jakich wydany został omawiany wyrok NSA z dnia 6 marca 2012 r., sygn. akt I OSK 2213/11, nie pozwala na abstrakcyjne zastosowanie argumentacji w nim zawartej jako wiążącej organy pomocy społecznej w każdym możliwym przypadku orzekania w sprawach zasiłku celowego z tytułu zdarzeń losowych oraz klęski żywiołowej lub ekologicznej. Orzeczenie to warto jednak zachować w pamięci jako przestrogę przed ograniczaniem rozpoznania sprawy przez organy pomocy społecznej wyłącznie do zbadania sytuacji osoby lub rodziny ubiegającej się o zasiłek celowy i skonfrontowania tej sytuacji z przepisami u.p.s. Przy rozpoznaniu sprawy organ winien mieć również na uwadze to, czy w związku z klęską żywiołową lub ekologiczną (szczególnie o zasięgu wojewódzkim lub ogólnokrajowym) organy administracji rządowej nie przewidziały dodatkowych form lub programów pomocy, na które zostały przewidziane dodatkowe środki pieniężne i które mogłyby rozszerzać sposób ich wydatkowania w stosunku do sposobów określonych w przepisach regulujących pomoc społeczną.

Michał Pęczkowski

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Przegląd legislacyjny

PRZEGLĄD LEGISLACYJNY - SAS 5 / 2014

Dz.U. z 2014 r. poz. 223, 379, 407, 423, 473

WOLONTARIAT

Od dnia 22 marca 2014 r. obowiązuje ustawa z dnia 24 stycznia 2014 r. o zmianie ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 223).

Nowelizacja przewiduje dwie podstawowe zmiany w ustawie o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie Po pierwsze doprecyzowuje, że w przypadku trybów pozakonkursowych zlecania zadań publicznych, o których mowa w art. 11a-11c ustawy zastosowanie znajdują zasady wynikające z art. 15 ust. 1 (dotyczące rozpatrywania ofert przez organ administracji publicznej), art. 16 (dotyczące zawierania umów), art. 17 (dotyczące kontroli i oceny realizacji zadania) i art. 18 (dotyczące sprawozdania z wykonania zadania). Ponadto do ww. trybów będą miały zastosowanie wzory ofert, umów i sprawozdań, określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 grudnia 2010 r. w sprawie wzoru oferty i ramowego wzoru umowy dotyczących realizacji zadania publicznego oraz wzoru sprawozdania z wykonania tego zadania (Dz. U. z 2011 r. Nr 6, poz. 25, z późn. zm.).
Po drugie, zmiana dotyczy art. 27a ustawy. Zmianie ulega zakres danych objętych wykazem. Zgodnie z projektem wykaz w odniesieniu do każdej organizacji pożytku publicznego zawiera: nazwę, siedzibę, numer wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego, identyfikator podatkowy NIP, jeżeli został on nadany tej organizacji. Istotna zmiana związana jest z obowiązkiem zawiadamiania właściwego naczelnika urzędu skarbowego o numerze rachunku bankowego właściwego do przekazania środków z 1% podatku dochodowego od osób fizycznych. Nowelizacja zobowiązuje organizacje pożytku publicznego do podania naczelnikowi urzędu skarbowego właściwego według siedziby tej organizacji numeru rachunku bankowego przez dokonanie zgłoszenia identyfikacyjnego albo zgłoszenia aktualizacyjnego (na formularzu NIP 2) na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz.U. z 2012 r. poz. 1314 oraz z 2013 r. poz. 2) do dnia 30 czerwca roku następującego po roku podatkowym.

PODATEK OD TOWARÓW I USŁUG

Od dnia 1 kwietnia 2014 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 27 marca 2014 r. w sprawie pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (Dz. U. z 2014 r. poz. 407).

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) i określa:

inne niż określone w art. 86a ust. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług pojazdy samochodowe, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy, uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika;
wymagania dla pojazdów samochodowych, o których mowa w pkt 1;
dokumenty potwierdzające spełnienie wymagań, o których mowa w pkt 2.
Stosownie do treści § 2 tego rozporządzenia za pojazdy samochodowe inne niż określone w art. 86a ust. 9 ustawy, uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, uznaje się pojazdy samochodowe będące pojazdami specjalnymi o przeznaczeniu:
pogrzebowy,
bankowóz - wyłącznie typu A i B,

– jeżeli mają jeden rząd siedzeń albo ich dopuszczalna masa całkowita jest większa niż 3 tony.

POLITYKA ROZWOJU

Od dnia 8 kwietnia 2014 r. obowiązuje ustawa z dnia 24 stycznia 2014 r. o zmianie ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 379).

Podstawowym celem nowelizacji jest stworzenie podstaw prawnych do przygotowania przez ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego nowego okresu programowania Unii Europejskiej 2014-2020, jak również kolejnych okresów programowania UE.
Głównym celem do realizacji w nadchodzącym okresie programowania UE 2014-2020 jest oparcie rozwoju na dalszym zwiększaniu konkurencyjności gospodarki, poprawie spójności społecznej i terytorialnej oraz podnoszenie sprawności i efektywności państwa.

Osiągnięciu powyższego celu mają służyć podstawowe zasady stanowiące rezultat reformy polityki UE na lata 2014-2020, tj.:

zasada zorientowania na rezultaty;
zasada zintegrowanego podejścia terytorialnego;
zasada partnerstwa.

SŁUŻBA ZDROWIA

Od 11 kwietnia 2014 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 9 kwietnia 2014 r. w sprawie sposobu i trybu finansowania z budżetu państwa świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2014 r. poz. 473).
Rozporządzenie wydano na podstawie art. 13a ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) i określa sposób i tryb finansowania z budżetu państwa świadczeń opieki zdrowotnej:

udzielanych świadczeniobiorcom, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych;
o których mowa w art. 12 pkt 2-6, 9-11, art. 12a oraz art. 26 ustawy.

ZAMÓWIENIA PUBLICZNE

Od 17 kwietnia 2014 r. obowiązuje ustawa z dnia 14 marca 2014 r. o zmianie ustawy - Prawo zamówień publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 423).
Nowelizacja Prawa zamówień publicznych dotyczy szeregu zmian, których celem jest ułatwienie przeprowadzania postępowań o udzielenie zamówienia publicznego, które w założeniu projektodawców mają wychodzić naprzeciw oczekiwaniom środowisk naukowo-badawczych oraz kultury i sztuki.

Zmiany dotyczą:

podwyższenia kwoty wartości zamówienia lub konkursu decydującej o obowiązku stosowania procedur określonych w Prawie zamówień publicznych,
wyłączenia spod stosowania Prawa zamówień publicznych, zamówień o wartości mniejszej niż kwoty określone w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8, czyli mniejszej niż tzw. progi unijne, których przedmiotem są dostawy lub usługi służące wyłącznie do celów prac badawczych, eksperymentalnych, naukowych lub rozwojowych, które nie służą prowadzeniu przez zamawiającego produkcji seryjnej, mającej na celu osiągnięcie rentowności lub pokryciu kosztów badań albo rozwoju, oraz których przedmiotem są dostawy lub usługi z zakresu działalności kulturalnej związanej z organizacją wystaw, koncertów, konkursów, festiwali, widowisk, spektakli teatralnych, przedsięwzięć z zakresu edukacji kulturalnej lub z gromadzeniem zbiorów muzealnych, jeżeli zamówienia te nie służą wyposażaniu zamawiającego w środki trwałe przeznaczone do bieżącej obsługi jego działalności,
doprecyzowania przepisu dotyczącego wyłączenia stosowania przepisów ustawy dotyczących usług w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych oraz świadczenia usług badawczych,
rozszerzenia przesłanki zastosowania zamówienia w trybie z wolnej ręki w zakresie zamówień na dostawy rzeczy wytwarzanych w celach badawczych, doświadczalnych i rozwojowych, w sytuacji, gdy zamówienie może być wykonane tylko przez jednego, konkretnego wykonawcę,
wprowadzenia możliwości unieważnienia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego w związku z nieprzyznaniem środków na sfinansowanie danego zamówienia z dziedziny badań i rozwoju,
zwolnienia zamawiającego z obowiązku żądania od artystów i twórców złożenia oświadczeń o spełnieniu warunków udziału w postępowaniu.

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Odrzucenie skargi Kasacyjnej bez wezwania jest niezgodne z konstytucją

AKTUALNOŚCI / ORZECZNICTWO - SAS 5 / 2014

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 kwietnia 2014 r., sygn. akt SK 22/11

W art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. − Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej: p.p.s.a.) określono wymogi skargi kasacyjnej, która powinna czynić zadość wymaganiom formalnym stawianym pismu w postępowaniu sądowym, ale dodatkowo między innymi zawierać wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. Sprawa rozpatrywana przez Trybunał Konstytucyjny wynikła na tle powszechnej praktyki sądów administracyjnych, polegającej na odrzucaniu skarg kasacyjnych niespełniających tego rodzaju wymogów materialnych, bez wezwania stron do usunięcia braków.
Trybunał Konstytucyjny rozpoznał skargę konstytucyjną na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym i orzekł, że art. 180 w związku z art. 178 i art. 176 w zakresie, w jakim przewiduje odrzucenie, bez wezwania do usunięcia braków, skargi kasacyjnej niespełniającej wymogu zamieszczenia w niej wniosku o uchylenie lub zmianę orzeczenia wraz z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany, jest niezgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 oraz z art. 78 konstytucji, a także z wywodzoną z art. 2 konstytucji zasadą ochrony zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa, jest zgodny z wywodzoną z art. 2 konstytucji zasadą przyzwoitej legislacji. W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie.
Trybunał Konstytucyjny uznał, że niespełnienie wymogu materialnego, skutkujące odrzuceniem skargi kasacyjnej, oznacza nieodwracalne pozbawienie strony możliwości rozpoznania jej sprawy przez NSA, a dodatkowo strona ponosi negatywne skutki błędu profesjonalnego pełnomocnika procesowego.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego regulacja, która nakłada na sądy obowiązek odrzucania środków odwoławczych przed ich merytorycznym rozpoznaniem, ze względu na dostrzeżone braki formalne, stanowi ograniczenie dostępu do sądu drugiej instancji oraz prawa do zaskarżania orzeczeń wydanych w pierwszej instancji.

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Tymczasowy obiekt budowlany podlega opodatkowaniu

AKTUALNOŚCI / ORZECZNICTWO - SAS 5 / 2014

Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lutego 2014 r., sygn. akt II FPS 11/13.

„Tymczasowy obiekt budowlany, o którym mowa w art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane ( Dz. U. z 2013r. poz. 1409 ) może być budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych ( Dz. U. z 2010r. Nr 95, poz. 613, z późn. zm ), jeżeli jest budowlą wprost wymienioną w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego lub w innych przepisach tej ustawy oraz załączniku do niej, stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego. Spełniający wskazane kryteria tymczasowy obiekt budowlany, o ile jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.”
Istotą wniosku Prokuratora Generalnego o podjęcie uchwały było ustalenie, czy tymczasowy obiekt budowlany, o którym mowa w art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego stanowi budowlę w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a tym samym podlega opodatkowaniu na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 tej ustawy. W zależności od udzielonej odpowiedzi adresaci norm będą w stanie ustalić istnienie obowiązku podatkowego.
Definicja legalna tymczasowego obiektu budowlanego została zawarta w art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego. Zgodnie z nią przez tymczasowy obiekt budowlany należy rozumieć obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przykrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z definicją zamieszczoną w art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego, tymczasowe obiekty budowlane stanowią szczególną odmianę obiektów budowlanych, wyróżnioną ze względu na dwa zespoły cech, tj. albo cechę czasowości użytkowania albo cechę niepołączenia trwałego z gruntem. Natomiast z brzmienia przepisu art. 3 pkt 1 lit. a-c Prawa budowlanego wynika, że wyliczenie w nim zawarte ma charakter wyczerpujący, zatem każdy obiekt budowlany można zaliczyć wyłącznie do jednej z trzech wymienionych w tym przepisie kategorii. NSA – powołując się na dorobek doktryny – uznał, że w takim znaczeniu odrębnej kategorii obiektów budowlanych nie tworzą „tymczasowe obiekty budowlane”, które są pewną odmianą wszystkich obiektów budowlanych, wobec czego również w kategoriach budynków, budowli czy obiektów małej architektury mogą mieścić się takie, które spełniają ich cechy i są tymczasowymi obiektami budowlanymi.
Zgodnie z kolei z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego przez „budowlę” należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.
Jak ocenił NSA z punktu widzenia standardów konstytucyjnych nie sposób zaakceptować sytuacji, gdy jako przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości byłyby traktowane budowle w rozumieniu art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego nienależące do kategorii obiektów, które expressis verbis wymieniono w tym przepisie lub w pozostałych przepisach tej ustawy oraz załączniku do niej. Oznacza to, że nie każdy obiekt budowlany kwalifikowany do budowli w rozumieniu Prawa budowlanego może zostać uznany za budowlę w ujęciu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a w konsekwencji nie każdy obiekt budowlany zaliczony do budowli w rozumieniu Prawa budowlanego może podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Bezpłatny podręcznik dla uczniów

AKTUALNOŚCI - SAS 5 / 2014

W dniu 15 kwietnia 2014 r. Rada Ministrów przyjęła projekt nowelizacji ustawy oświatowej, który umożliwia uczniom szkół podstawowych i gimnazjów dostęp do bezpłatnych podręczników, innych materiałów edukacyjnych i materiałów ćwiczeniowych. Zgodnie z projektem nowelizacji ustawy, zadaniem ministra edukacji będzie wyposażenie szkół podstawowych w bezpłatny podręcznik do zajęć z zakresu edukacji: polonistycznej, matematycznej, przyrodniczej i społecznej dla uczniów klas I-III. Projekt będzie wdrażany stopniowo. W roku szkolnym 2014/2015 podręcznik trafi do uczniów klas I szkół podstawowych, w roku 2015/2016 podręcznik otrzymają uczniowie klas II szkół podstawowych, natomiast w roku 2016/2017 podręcznik zostanie przydzielony uczniom klas III szkół podstawowych.

Jak wskazali projektodawcy zapewnienie podręcznika do edukacji wczesnoszkolnej przez ministra edukacji ma związek z objęciem obowiązkiem szkolnym od 2014 r. dzieci sześcioletnich. Celem projektodawców jest też zakazanie praktyk wydawców, których celem jest nakłanianie szkół do wyboru konkretnego podręcznika, materiałów edukacyjnych oraz materiałów ćwiczeniowych, a także narzucania przez wydawców wymogu łącznego nabywania podręczników z innymi dodatkowymi materiałami przeznaczonymi dla ucznia.
Nowe przepisy wprowadzają zasadę kolegialnego wyboru podręcznika lub innego materiału edukacyjnego przez zespół nauczycieli prowadzących poszczególne zajęcia edukacyjne, a na wyższych etapach edukacji – przez zespoły nauczycieli prowadzących zajęcia z poszczególnych przedmiotów.
Określono także procedurę ustalania zestawu podręczników lub materiałów edukacyjnych, a także materiałów ćwiczeniowych stosowanych w danej szkole. W przypadku, gdy nauczyciele nie uzgodnią wspólnej propozycji podręcznika lub materiału edukacyjnego – rozstrzygał będzie dyrektor szkoły. Projekt przewiduje również wprowadzenie wymogu opiniowania przez radę rodziców wyboru zaproponowanego przez nauczycieli i przedstawionego przez dyrektora szkoły zestawu podręczników lub materiałów edukacyjnych, a także materiałów ćwiczeniowych. W ocenie projektodawców rozwiązanie takie zwiększa wpływ rodziców na proces nauczania-uczenia się ich dzieci.
Jednocześnie przewidziano możliwość korzystania przez nauczycieli klas I-III szkół podstawowych z innego niż rządowy podręcznik, pod warunkiem, że jego zakup sfinansuje organ prowadzący szkołę.
Ponadto przewidziano zapewnienie dotacji celowej dla organów prowadzących szkoły podstawowe i gimnazja. Będzie ona przeznaczona na zakup: podręczników do nauczania języka obcego, materiałów edukacyjnych do jego nauczania lub materiałów ćwiczeniowych dla klas I-III szkoły podstawowej, podręczników, materiałów edukacyjnych lub materiałów ćwiczeniowych dla klas IV-VI szkoły podstawowej i podręczników, materiałów edukacyjnych lub materiałów ćwiczeniowych dla wszystkich klas gimnazjum.

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Zmiany w działalności gospodarczej

AKTUALNOŚCI - SAS 5 / 2014

W dniu 15 kwietnia 2014 r. Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedłożony przez Ministra Gospodarki.

Zgodnie z projektem przedsiębiorca wprowadzający na polski rynek towar znajdujący się w obrocie unijnym, nie będzie musiał zamieszczać na jego opakowaniu adresu polskiego dystrybutora. Przedsiębiorcy nie będą musieli zmieniać oznakowania towaru (lub jego opakowania). Na podstawie art. 20 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorca wprowadzający towar do obrotu w Polsce jest zobowiązany do umieszczania na nim pisemnych informacji w języku polskim określających: firmę przedsiębiorcy i jego adres oraz danych umożliwiających identyfikację towaru. Po zmianach nie będzie obowiązku podawania polskiego adresu dystrybutora, przewidziano natomiast odesłanie do oznaczenia producenta lub dystrybutora w którymkolwiek z państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Nowa regulacja ma obowiązywać od 1 stycznia 2015 r.

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Odnawialne źródła energii

AKTUALNOŚCI - SAS 5 / 2014

W dniu 8 kwietnia 2014 r. Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o odnawialnych źródłach energii przedłożony przez Ministra Gospodarki.

Celem projektu ustawy jest zwiększenie bezpieczeństwa energetycznego i ochrony środowiska, między innymi w wyniku efektywnego wykorzystania odnawialnych źródeł energii. Przewidziano m.in. powstanie nowych miejsc pracy w wyniku zwiększenia liczby nowych instalacji OZE, a także wykorzystanie na cele energetyczne produktów ubocznych lub pozostałości z rolnictwa i przemysłu wykorzystującego surowce rolnicze.

W ramach działań porządkujących system wsparcia OZE przewidziano:

utrzymanie obecnego systemu wsparcia dla istniejących instalacji OZE (poszanowanie praw nabytych), ale wytwórcy energii elektrycznej będą mieli wybór między zachowaniem obecnych zasad wsparcia a zadeklarowaniem przystąpienia do nowego systemu aukcyjnego;
wprowadzenie nowych opcji dla istniejących instalacji OZE w celu optymalizacji rachunku ekonomicznego;
wdrożenie nowoczesnego systemu aukcji dla nowych i zmodernizowanych instalacji OZE;
promocję prosumenckiego wytwarzania energii z OZE w mikro- i małych instalacjach (prosument to jednocześnie producent i konsument energii elektrycznej).

Stosownie do rekomendacji Komisji Europejskiej zaproponowano nowy system wsparcia dla producentów energii z OZE, tj. w postaci systemu aukcyjnego, który ma funkcjonować od 1 stycznia 2015 r. Zgodnie z projektem aukcje będą, przynajmniej raz w roku, ogłaszane, organizowane i przeprowadzane przez prezesa URE. Ogłoszenie o aukcji będzie - na co najmniej 30 dni przed jej rozpoczęciem - zamieszczane w BIP-ie URE. Wygrywać będą uczestnicy, którzy zaoferują najniższą cenę sprzedaży energii elektrycznej z OZE.

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI