Komunikaty

SAS01/2012

Diety dla sołtysa oraz radnego

FUNKCJONOWANIE SAMORZĄDU - SAS 1 / 2012

PYTANIA SEKRETARZA GMINY:

Proszę o wydanie opinii w sprawie określenia właściwych relacji między dietami radnych/sołtysów a wynagrodzeniami pracowników zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych gminy, którzy pełnią funkcję sołtysów lub radnych. Na podstawie art. 25 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym z dnia 08.03.1990 r. pracodawca obowiązany jest zwolnić radnego od pracy zawodowej w celu umożliwienia mu brania udziału w pracach organów gminy.

W związku z tym rodzą się następujące pytania:

1. Czy pracodawca samorządowy, jakim jest jednostka organizacyjna gminy (np.: urząd miejski, szkoła podstawowa, gimnazjum, ośrodek pomocy społecznej lub samorządowa osoba prawna (spółka gminna, instytucja kultury) może/musi wypłacać wynagrodzenie pracownikowi, który jednocześnie jest funkcjonariuszem publicznym wykonującym mandat radnego/sołtysa? Czy dieta radnego/sołtysa ma charakter rekompensacyjny i czy stanowi rekompensatę utraconego wynagrodzenia, jeśli dotyczy osoby radnego lub sołtysa, który ma status: osoby bezrobotnej, rencisty, emeryta, osoby na zwolnieniu lekarskim, osoby na urlopie wypoczynkowym/okolicznościowym, osoby na urlopie macierzyńskim/ojcowskim, osoby na urlopie wychowawczym?

2. Czy w przypadkach wymienionych w pkt. 1 d, e, f, g – dieta może być wypłacana, a radny może uczestniczyć w posiedzeniach organów gminy/rady?

3. Czy pracownik pełniący funkcję radnego/sołtysa może ustalić z pracodawcą:

który zamierza potrącać wynagrodzenie za czas wykonywania obowiązków radnego,
że odpracuje w innym czasie – czas poświęcony na uczestniczenie w pracach organów gminy/ rady – zachowując tym samym prawo do wynagrodzenia?
że może każdorazowo korzystać z urlopu wypoczynkowego – wykonując mandat radnego lub sołtysa – zachowując tym samym prawo do wynagrodzenia?

4. Czy dieta radnego lub sołtysa jest wynagrodzeniem w świetle obowiązujących przepisów?

5. Czy w przypadku udzielenia odpowiedzi „a” na pytanie nr 1 jw., pracodawca wypłaci pracownikowi wynagrodzenie, a pracownik, który jest radnym lub sołtysem jednocześnie otrzyma dietę radnego lub sołtysa - czy radny lub sołtys nie narazi się na zarzut (społeczny lub prawny) pobierania „podwójnego wynagrodzenia”
(o ile dieta radnego lub sołtysa jest w ogóle wynagrodzeniem)?

ODPOWIEDZI PRAWNIKA:

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 24 ustawy o samorządzie gminnym (dalej: usg) radny obowiązany jest brać udział w pracach rady gminy i jej komisji oraz innych instytucji samorządowych, do których został wybrany lub desygnowany. Z tym obowiązkiem skolerowany jest obowiązek pracodawcy do zwalniania radnego od pracy zawodowej w celu umożliwienia mu brania udziału w pracach organów gminy (art. 25 ust. 3 usg).

W konsekwencji pracodawca nie może odmówić zwolnienia radnego z pracy zawodowej, powołując się nawet na swój ważny interes. Istotne jest jednak, że pracodawca nie jest zobowiązany do wypłaty wynagrodzenia za okres niewykonywania pracy zawodowej. Wypłata takiego wynagrodzenia, które co do zasady należy się za pracę wykonaną, zależy wyłącznie od dobrej woli pracodawcy.

O charakterze diety wypowiadało się wielokrotnie orzecznictwo sądowoadministracyjne, jak też przedstawiciele doktryny. Nie można stwierdzić, że ma ona charakter jednorodny i pełni wyłącznie funkcję rekompensującą, choć – jak się powszechnie przyjmuje – jest to jeden z jej podstawowych celów. Skoro bowiem pracodawca, jak wskazano wyżej, nie jest obowiązany do wypłacania wynagrodzenia za czas zwolnienia z pracy zawodowej, to dieta pełni także funkcję rekompensującą utracony zarobek.
Należy jednakże zaznaczyć, że spełnia ona również inne cele, które składają się na jeden podstawowy, polegający na sprawnym wykonywaniu mandatu. Dieta służy zatem pokryciu kosztów wykonywania tego mandatu, w tym wydatków związanych ze spotkaniami z mieszkańcami gminy, wydatków reprezentacyjnych itd.

DIETA DLA KAŻDEGO RADNEGO: BEZROBOTNEGO I EMERYTA

Oczywiście to od radnego zależy sposób wydatkowania uzyskanej kwoty diety. Niemniej jednak funkcja rekompensująca utracony zarobek nie może być traktowana jako jedyna, czy nawet podstawowa. Wystarczy bowiem wskazać, że dietę powinien otrzymać również radny, który w ogóle nie wykonuje pracy zawodowej, mając np. status emeryta lub osoby bezrobotnej. Trudno w takim przypadku mówić o jakiejkolwiek funkcji rekompensującej. Tymczasem dieta musi być wypłacona każdemu radnemu, także będącemu emerytem lub bezrobotnym. Ustawa nie przewiduje w tym zakresie żadnych wyjątków.
Świadczy to zatem również o wielofunkcyjnym charakterze diety, która wiąże się ogólnie z wykonywaniem mandatu.
Należy też zwrócić uwagę, że na gruncie prawa podatkowego ustawodawca posługuje się pojęciem diety za wykonywanie czynności związanych z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich (vide art. 21 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Skoro zatem radny obowiązany jest do wykonywania szeregu czynności związanych z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich, nie tylko w postaci udziału w pracy organu stanowiącego i komisji rady (choć to oczywiście podstawowy obowiązek), to należy przyjąć, że dieta przysługuje radnemu za całość czynności składających się na wykonywanie mandatu.

RADNY POWINIEN OTRZYMYWAĆ DIETĘ
Radny musi uczestniczyć w posiedzeniach organów gminy, a z drugiej strony powinien otrzymać dietę, niezależnie od wykonywanej pracy zawodowej.

Teoretycznie radny może ustalić z pracodawcą, że odpracuje w innym terminie czas poświęcony na uczestniczenie w pracach organów, zachowując tym samym prawo do wynagrodzenia. Obowiązek pracodawcy, o którym mowa w art. 25 ust. 3 usg ma na celu umożliwienie radnemu udział w pracach organów, nie zaś zwolnienie z wykonywania pracy zawodowej jako takiej. W konsekwencji, to w dużej mierze od organizacji pracy zawodowej i relacji między pracownikiem a pracodawcą zależeć będzie pogodzenie obowiązków pracowniczych z realizacją mandatu radnego. Niemniej jednak takie rozwiązanie nie może prowadzić do sytuacji, w której radny byłby zmuszony do odpracowania czasu poświęconego pracy w organach gminy.

RADNY NA URLOPIE

Analogicznie należy traktować korzystanie z urlopu wypoczynkowego przez radnego, w celu realizacji podstawowych obowiązków radnego. Podkreślenia wymaga, że urlop ma służyć wypoczynkowi pracownika, a nie wykonywaniu mandatu radnego. Ponadto takie rozwiązanie może prowadzić do powstania niedopuszczalnych przypadków wywierania na pracownika presji i zmuszania do korzystania z takiej właśnie formy zwolnienia z wykonywania pracy zawodowej. Pracownik wykorzystujący urlop wypoczynkowy na taki cel zmniejsza wymiar urlopu, który powinien przecież służyć regeneracji jego sił i wypoczynku, a to może zostać potraktowane jako naruszanie podstawowych uprawnień pracowniczych.

GWARANCJA I OCHRONA RADNEGO

Zaznaczenia w tym miejscu wymaga, że omawiane przepisy mają charakter gwarancyjny i chroniący radnego. Taki sam charakter ma objęcie radnego ochroną przysługującą funkcjonariuszowi publicznemu, czy też obowiązek uzyskania zgody rady gminy na rozwiązanie stosunku pracy z koniecznością odmowy udzielenia takiej zgody, gdy z okoliczności sprawy wynika, że rozwiązanie stosunku pracy ma związek z wykonywaniem mandatu. Jeżeli więc ustawodawca nakazał radnemu wykonywanie jego podstawowych obowiązków składających się na mandat, a pracodawcy umożliwienie ich wykonywania, to nie można w tym zakresie stosować rozwiązań zamiennych, które w istocie zmierzają do ominięcia tych przepisów.

DIETA NIE JEST WYNAGRODZENIEM

Dieta nie jest wynagrodzeniem. Jak wskazano wyżej pełni ona różną funkcję, w tym rekompensującą utratę wynagrodzenia za pracę zawodową, jednak nie może być w żadnym wypadku utożsamiana z wynagrodzeniem. Wynika to przede wszystkim z charakteru mandatu radnego lub funkcji sołtysa. Mają one charakter społeczny, a nie zawodowy. Co więcej, radny nie może w ogóle wykonywać żadnej pracy w urzędzie gminy, w której pełni mandat. O odrębności diety świadczą także powołane wyżej przepisy podatkowe, które traktują dietę na zupełnie innych zasadach niż wynagrodzenie.
Z powyższych powodów nie istnieją także podstawy do stawiania radnemu zarzutu pobierania „podwójnego wynagrodzenia” w przypadku, gdy wypłacona będzie zarówno dieta, jak i wynagrodzenie przez pracodawcę. Czymś zupełnie innym jest praca zawodowa radnego i jego relacje z pracodawcą, w tym także w zakresie wynagrodzenia, a czymś innym wykonywanie funkcji radnego, nawet jeżeli konieczność wykonywania tych obowiązków występuje niejednokrotnie w tym samym czasie.

INNY STATUS SOŁTYSA

Podobne zasady mają zastosowanie również do sołtysa, choć należy zwrócić uwagę, że zupełnie inny jest jego status. Przede wszystkim podkreślenia wymaga, że – w przeciwieństwie do radnego – sołtys nie musi uczestniczyć w pracach rady, jak również otrzymywać diety. Zgodnie z art. 37a usg przewodniczący organu wykonawczego jednostki pomocniczej może uczestniczyć w pracach rady gminy na zasadach określonych w statucie gminy, bez prawa udziału w głosowaniu. Przewodniczący rady gminy jest każdorazowo zobowiązany do zawiadamiania, na takich samych zasadach jak radnych, przewodniczącego organu wykonawczego jednostki pomocniczej o sesji rady gminy.

DIETA SOŁTYSA ZALEŻY OD DECYZJI RADY

Z kolei stosownie do treści art. 37b ust. 1 usg rada gminy może ustanowić zasady, na jakich przewodniczącemu organu wykonawczego jednostki pomocniczej będzie przysługiwała dieta oraz zwrot kosztów podróży służbowej.

Oczywiście kwestie te mogą zostać uregulowane w statucie jednostki pomocniczej. Podkreślenia jednak wymaga, że w przypadku sołtysa występuje fakultatywność uczestnictwa w pracach rady, wobec czego brak jest przepisu zobowiązującego pracodawcę do zwalniania z pracy zawodowej na czas pracy w organach gminy. Zwalnianie z pracy uzależnione będzie zatem – z jednej strony od określenia przez radę gminy zasad, na jakich sołtys może uczestniczyć w posiedzeniach rady, a z drugiej strony od dobrej woli pracodawcy. Podobnie rzecz się ma z dietą, której wypłacanie nie jest obligatoryjne, lecz uzależnione od odpowiedniego stanowiska rady.

Janusz Groński

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.)

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Adwokat radcą prawnym w urzędzie?

FUNKCJONOWANIE SAMORZĄDU - SAS 1 / 2012

Nie można zatrudnić adwokata w urzędzie gminy na podstawie stosunku pracy.
Brak jest przeciwwskazań do zatrudnienia adwokata w urzędzie gminy na stanowisku osoby świadczącej pomoc prawną na podstawie umowy zlecenia.

PYTANIE GŁÓWNEGO SPECJALISTY:

Czy adwokat posiadający aplikację sędziowską może pracować na stanowisku radcy prawnego w urzędzie gminy?

ODPOWIEDŹ PRAWNIKA:

Na postawione pytanie należy odpowiedzieć przecząco.

Zawód adwokata jest zawodem jednolitym, a zatem każdy z adwokatów posiada takie same prawa i obowiązki oraz podlega tym samym ograniczeniom. Uprawnienia adwokatów są więc identyczne bez względu na to w jaki sposób uzyskali tytuł zawodowy.
Podnoszona przez pytającą okoliczność ukończenia przez adwokata aplikacji sędziowskiej nie wpływa więc na treść odpowiedzi.
Na postawione pytanie należy natomiast odpowiedzieć przecząco.
Na brak możliwości zatrudnienia adwokata w urzędzie gminy na podstawie stosunku pracy wskazują jednoznacznie art. 4a i 4b ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o adwokaturze (zwanej dalej ustawą). Art. 4a ustawy określa formy prawne podmiotów, w jakich możliwe jest wykonywanie przez adwokata zawodu. Zgodnie z tym przepisem adwokat wykonuje zawód w kancelarii adwokackiej, zespole adwokackim, spółce cywilnej lub osobowej spółce handlowej, której wspólnikami (partnerami, komplementariuszami) są adwokaci, radcowie prawni, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni, wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej.

ADWOKAT POZBAWIONY JEST PRAWA WYKONYWANIA ZAWODU W RAMACH STOSUNKU PRACY

Art. 4b ust. 1 pkt 1 ustawy wyklucza natomiast wykonywanie zawodu adwokata przez osobę pozostającą w stosunku pracy. Tym samym należy uznać, że adwokat pozbawiony jest prawa wykonywania zawodu w ramach stosunku pracy.
Trzeba jednak wskazać, iż brak jest przeciwwskazań do zatrudnienia adwokata w urzędzie gminy na stanowisku osoby świadczącej pomoc prawną na podstawie stosunku innego niż umowa o pracę, np. na podstawie umowy zlecenia.

Michał Pęczkowski

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t.j. Dz.U.2009 Nr 146, poz. 1188).

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Radca na umowę zlecenie

FUNKCJONOWANIE SAMORZĄDU - SAS 1 / 2012

PYTANIE GŁÓWNEGO SPECJALISTY

Czy w urzędzie gminy można zatrudnić radcę prawnego na podstawie umowy zlecenia?

ODPOWIEDŹ PRAWNIKA

Nie istnieją prawne przeszkody do zatrudnienia radcy prawnego w urzędzie gminy na podstawie umowy zlecenia.

Możliwość wykonywania zawodu radcy prawnego na podstawie umowy cywilnoprawnej została przewidziana wprost przez art. 8 ust. 1 ustawy o radcach prawnych. Nie ma też wątpliwości, że umowa zlecenia należy do katalogu cywilnoprawnych umów nazwanych (patrz art. 734 Kodeksu cywilnego).
Wyjątkiem od wskazanego wyżej przypadku będzie sytuacja, której radca prawny otrzyma mandat radnego gminy. Wówczas możliwość wykonywania przez niego pracy na rzecz tej gminy zostanie wyłączona przez art. 24d ustawy o samorządzie gminnym, zgodnie z którym wójt (burmistrz, prezydent miasta) nie może powierzyć radnemu gminy, w której radny uzyskał mandat, wykonywania pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej.

Michał Pęczkowski

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (t.j.Dz.U.2010 Nr 10, poz. 65);
– Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j.Dz.U.2001 Nr 142, poz. 1591);
– Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U.1964 Nr 16, poz. 93 ze zm.).

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Dyrektor szkoły podpisuje umowę użyczenia pomieszczeń na realizację dodatkowych zajęć

FUNKCJONOWANIE SAMORZĄDU - SAS 1 / 2012

PYTANIE SEKRETARZA:

Czy umowa zlecenie ze szkołą językową na realizację dodatkowych zajęć z języka niemieckiego w siedzibie szkoły, podpisana przez dyrektora szkoły działającego z upoważnienia burmistrza, czyni zadość wymaganiom prawa? Jak rozliczyć powyższe zadanie, zważywszy, iż pieniądze za zajęcia dodatkowe należy wpłacić na rachunek szkoły? Czy na realizację zlecenia możliwa jest umowa użyczenia pomieszczenia szkoły?

UZASADNIENIE:

Rada rodziców przy szkole podstawowej wniosła do dyrektora szkoły o organizację dodatkowych lekcji z języka niemieckiego dla 10 uczniów tej szkoły, deklarując gotowość wnoszenia stosownych opłat. Rada wskazała siedzibę szkoły na miejsce dodatkowych lekcji, ze względu na rozległość terenu i miejsce zamieszkania dzieci zainteresowanych nauką oraz wniosła jednocześnie o rozważenie możliwości użyczenia przez szkołę pomieszczenia klasowego na realizację tego zadania.

ODPOWIEDŹ PRAWNIKA:

Przepis art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.) stanowi, że do gminnego zasobu nieruchomości należą nieruchomości, które stanowią przedmiot własności gminy i nie zostały oddane w użytkowanie wieczyste, oraz nieruchomości będące przedmiotem użytkowania wieczystego gminy. Nie ulega zatem wątpliwości, że budynek, w którym znajduje się szkoła, będąca gminną jednostką organizacyjną i niemająca osobowości prawnej, stanowi własność gminy.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ww. ustawy gminnym zasobem nieruchomości gospodaruje wójt, burmistrz albo prezydent miasta.

Gospodarowanie zasobem polega w szczególności na wykonywaniu czynności, o których mowa w art. 23 ust. 1 (ust. 2). Wśród tych czynności wymieniono m.in. prawo wydzierżawiania, wynajmowania i użyczania nieruchomości wchodzące w skład zasobu (ust. 7a).
Powyższe potwierdziła Regionalna Izba Obrachunkowa w Szczecinie w piśmie z dnia 15 czerwca 2009 r., znak K-0542/38/MK/09 (opubl. Biul.RIOSzcz.2009.3.101), w którym stwierdziła, że nieruchomości wchodzące w skład gminnego zasobu nieruchomości mogą być przedmiotem użyczenia, a przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami nie wyłączają określonych grup podmiotów, którym nieruchomości nie mogą być użyczane.

DYREKTOR MUSI MIEĆ PEŁNOMOCNICTWO

Dyrektor szkoły do podejmowania czynności w tym zakresie powinien posiadać stosowne pełnomocnictwo (ogólne lub szczegółowe do określonej czynności) wójta (burmistrza/prezydenta miasta). Skoro dyrektor takie pełnomocnictwo posiadał, to tym samym nie naruszył obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa.

Kwestia rozliczenia wpłacanych pieniędzy powinna być uregulowana w zawartej umowie zlecenia, z uwzględnieniem ustawy o rachunkowości.

Sławomir Pyźlak

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.),
– Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.)

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Personalia mieszkańca w uchwale rady gminy

FUNKCJONOWANIE SAMORZĄDU - SAS 1 / 2012

PYTANIE SEKRETARZA GMINY:

Czy w przypadku podjęcia uchwały rady gminy, w treści której pojawia sie imię i nazwisko mieszkańca (lub innej osoby) - bez dodatkowych informacji typu: adres, pesel, nr działki - uchwała taka może być w całości opublikowana na stronie BIP, przykładem uchwała w sprawie rozpatrzenia skargi Pana/Pani ........? Dane te również będą zapisane w protokole, czy należy protokół opublikować w BIP z imieniem i nazwiskiem osoby, czy też imię i nazwisko należy wykreślić?

ODPOWIEDŹ PRAWNIKA:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej (zwanej dalej u.d.i.p.) prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych.

Art. 5 ust. 2 u.d.i.p. stanowi z kolei, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Uchwałę rady gminy należy niewątpliwie zaliczyć do katalogu informacji podlegających udostępnieniu w sposób określony w u.d.i.p.
Treść wymienionych wyżej regulacji wskazuje jednak, że obowiązek udostępnienia informacji publicznej nie ma charakteru absolutnego i doznaje ograniczeń wynikających z innych ustaw. Ograniczenia takie nakłada m.in. ustawa o ochronie danych osobowych (zwana dalej u.d.o.). Udostępnianie danych osoby trzeciej w treści uchwały rady gminy na stronie internetowej BIP należy uznać za przetwarzanie danych osobowych w rozumieniu u.d.o.

PRZETWARZANIE DANYCH OSOBOWYCH

Stosownie bowiem do art. 7 pkt 2 u.d.o. pod pojęciem przetwarzania danych osobowych rozumieć trzeba jakiekolwiek operacje wykonywane na danych osobowych, takie jak:

zbieranie,
utrwalanie,
przechowywanie,
opracowywanie,
zmienianie,
udostępnianie i usuwanie, a zwłaszcza te, które wykonuje się w systemach informatycznych.

Warto również podkreślić, że zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 3 u.d.o. administrator danych (w tym przypadku gmina) przetwarzając dane powinien dołożyć szczególnej staranności w celu ochrony interesów osób, których dane dotyczą, a w szczególności jest zobowiązany zapewnić, aby dane te były merytorycznie poprawne i adekwatne w stosunku do celów, w jakich są przetwarzane.
Wymieniona w pytaniu osoba trzecia nie pełni funkcji publicznych, w związku z czym jej prywatność, jako dobro chronione prawem, powinno mieć pierwszeństwo przed innym dobrem prawnie chronionym – dostępem do informacji publicznej.

ZDANIEM TRYBUNAŁU KONSTYTUCYJNEGO

Wzajemna relacja prawa do informacji publicznej oraz prawa do prywatności była wielokrotnie przedmiotem badań Trybunału Konstytucyjnego (zwanego dalej TK). TK wyraził pogląd, iż prawo do informacji publicznej nie ma charakteru bezwzględnego, a jego granice są wyznaczone m.in. przez konieczność respektowania praw i wolności innych podmiotów, w tym przez konstytucyjne prawo do ochrony życia prywatnego (patrz wyrok TK z dnia 20 marca 2005, sygn. akt. K 17/05, Lex nr 182494). TK przyjął również, że w ramach zderzenia się dwu wartości – z jednej strony konstytucyjnego prawa do informacji, z drugiej prawa do prywatności – nie można bezwzględnie przyznać priorytetu temu pierwszemu, albowiem nie istnieje formuła „zagwarantowania obywatelom dostępu do informacji za wszelką cenę” (por. wyrok TK z 19 czerwca 2002, sygn. akt K 11/02, Lex nr 54903).

DANE OSOBY TRZECIEJ NALEŻY USUNĄĆ LUB ZANONIMIZOWAĆ

Za zbędne należy uznać zatem publikowanie w BIP uchwały rady gminy wraz z danymi osobowymi osoby trzeciej. W publikacji uchwały dane tej osoby powinny zostać usunięte lub zanonimizowane.

Rozwiązanie takie nie wpływa negatywnie na czytelność dokonanego przekazu. W tym przypadku treść aktu administracyjnego nie traci waloru informacyjnego, ponieważ wynika z niej kto, kiedy i w jakiej sprawie publicznej zajął określone stanowisko (tak też Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 listopada 2008 r., sygn. akt. II SA/Wa 1177/08, Lex nr 521932).

Michał Pęczkowski

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U.2001 Nr 112, poz. 1198 ze zm.);
– Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (t.j.Dz.U.2002 Nr 101, poz. 926).

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Strażak może złożyć skargę do sądu administracyjnego na karę upomnienia

POWIATOWA ADMINISTRACJA ZESPOLONA - SAS 1 / 2012

Odpowiedzialność dyscyplinarna strażaków została uregulowana w rozdziale 11 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej (dalej: upsp). Z art. 115 ust. 1 i 2 upsp wynika, że strażak ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną za zawinione, nienależyte wykonywanie obowiązków służbowych oraz za czyny sprzeczne ze złożonym ślubowaniem, a także za popełnione przestępstwa lub wykroczenia, niezależnie od odpowiedzialności karnej

Katalog podstawowych kar dyscyplinarnych zawarty jest w art. 117 ust. 1 upsp. Karami tymi są: upomnienie, nagana, wyznaczenie na niższe stanowisko służbowe, obniżenie stopnia, wydalenie ze służby.

Zaznaczenia wymaga, że zgodnie z art.118 ust. 1 upsp za przewinienia dyscyplinarne mniejszej wagi, które nie uzasadniają wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, przełożony dyscyplinarny (czyli właściwy przełożony uprawniony do mianowania lub powołania) może wymierzyć karę upomnienia na piśmie, nie później jednak niż przed upływem 3 miesięcy od powzięcia wiadomości o przewinieniu. Od kary upomnienia wymierzonej przez przełożonego dyscyplinarnego przysługuje ukaranemu odwołanie do właściwej komisji dyscyplinarnej.
Z zestawienia powyższych przepisów wynika, że postępowanie dyscyplinarne prowadzone na podstawie art. 124 upsp można uznać za zwykłe postępowanie dyscyplinarne, natomiast postępowanie, o którym mowa w art. 118 upsp ma charakter uproszczonego postępowania dyscyplinarnego. Przepisy ustawy nie precyzują, czy orzeczenie wydane w trybie art. 118 ust. 2 przez właściwą komisję dyscyplinarną jest orzeczeniem pierwszej czy drugiej instancji, co ma istotne znaczenie z punktu widzenia zastosowania drogi sądowej, określonej w art. 124j upup, zgodnie z którym na orzeczenie kończące postępowanie dyscyplinarne w drugiej instancji stronie przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
W praktyce zastosowanie powyższych przepisów wywoływało wiele wątpliwości. Często zdarzało się, że orzeczenie właściwej komisji dyscyplinarnej wydane w wyniku odwołania od wymierzonej przez przełożonego dyscyplinarnego kary upomnienia, zawierało pouczenie, iż jest ono ostateczne, a stronie nie przysługuje prawo wniesienia odwołania do Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej przy Komendancie Głównym PSP ani skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Na tym tle również pojawiły się rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych.

UCHWAŁA NSA

Ostatecznie wątpliwości w powyższym zakresie rozwiała uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 stycznia 2011 r. sygn. akt I OPS 4/10, w której stwierdzono, że postępowanie wszczęte przed właściwą komisją dyscyplinarną na podstawie art. 118 ust. 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej jest postępowaniem dyscyplinarnym i na orzeczenie kończące to postępowanie w drugiej instancji stronie służy skarga do sądu administracyjnego zgodnie z art. 124j tej ustawy. NSA uznał, że nie można zaakceptować takiego stosowania wyżej omówionych przepisów, wskutek którego funkcjonariusz Państwowej Straży Pożarnej ukarany na podstawie art. 118 ust. 1 i 2 upsp pozbawiony zostaje prawa do złożenia skargi do sądu administracyjnego, mimo zasady zaskarżalności zawartej w art. 124j upsp, a także mimo spełnienia przesłanki dopuszczalności skargi określonej w art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

W ocenie NSA nie można uznać, aby kara upomnienia na piśmie wymierzona przez przełożonego dyscyplinarnego była mniej dolegliwa od kary upomnienia orzeczonej po wszczęciu postępowania dyscyplinarnego przez komisję dyscyplinarną w pierwszej instancji, właściwą według kryteriów wskazanych w art. 121 upsp. Także bowiem taką karę upomnienia przesyła się do Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej oraz dołącza do akt osobowych ukaranego.

Janusz Groński

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 12, poz. 68 ze zm.).

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Inspektor nadzoru powinien zagwarantować odpowiedni termin do złożenia dokumentów legalizujących samowolę budowlaną

POWIATOWA ADMINISTRACJA ZESPOLONA - SAS 1 / 2012

Zgodnie z art. 48 ust. 2 Prawa budowlanego organ nadzoru budowlanego zobowiązany jest do prowadzenia postępowania legalizującego samowolę budowlaną w sytuacji, gdy budowa, która powstała bez wymaganego pozwolenia:

jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności:

– ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo
– ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,

nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem.

W takiej sytuacji właściwy miejscowo powiatowy inspektor nadzoru budowlanego wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych, ustala się wymagania dotyczące niezbędnych zabezpieczeń budowy oraz nakłada obowiązek przedstawienia, w wyznaczonym terminie zaświadczenia wójta, burmistrza albo prezydenta miasta o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego oraz odpowiednich dokumentów, w tym oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.
Nawiązując do powyższej regulacji należy podkreślić, że organ nadzoru budowlanego powinien – wyznaczając odpowiedni termin do przedłożenia dokumentów – wziąć pod uwagę stan faktyczny sprawy. Może się bowiem okazać, że strona bez własnej winy nie będzie w stanie np. w terminie 30 dni dostarczyć odpowiedniej dokumentacji umożliwiającej legalizację samowoli.
Tymczasem przekroczenie terminu zakreślonego przez organ skutkuje daleko idącą dolegliwością w postaci nakazu rozbiórki. Stąd też istotne jest takie zakreślenie terminu, które odpowiada szczegółowo przeanalizowanej sytuacji „samowolnika” i jego obiektywnie pojętych możliwości dostarczenia właściwej dokumentacji.
Dotyczy to także oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania gruntem na cele budowlane. W przypadku chociażby wątpliwości, co do oświadczenia lub niejednoznacznego stanowiska współwłaściciela lub jego zgody warunkowej, konieczne jest szczególnie wnikliwe zbadanie stanu faktycznego sprawy i dostosowanie terminu legalizacyjnego do okoliczności sprawy.

PRZESŁANKI LEGALIZUJĄCE

Tytułem przykładu warto wskazać na sprawę o sygn. II OSK 1416/10 (wyrok z dnia 8 listopada 2011 r.), w której jedyną przesłanką uniemożliwiającą legalizację nadbudowy był brak wykazania przez inwestora prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, a to z uwagi na nieposiadanie zgody wszystkich współwłaścicieli nieruchomości na jej wykonanie. Brat inwestora wyraził swoje stanowisko w sposób niejednoznaczny uzależniając jednocześnie zgodę od przeprowadzenia podziału majątku, bez sprecyzowania tego warunku. NSA nie podzielił stanowiska organu, który nakazał rozbiórkę oraz sądu pierwszej instancji, który oddalił skargę. W ocenie NSA w niniejszej sprawie należało ustalić dokładnie zdarzenie, które mogłoby skutkować spełnieniem warunku. Sąd podkreślił, że ma to także bezpośrednie przełożenie na określenie długości terminu wyznaczonego na podstawie art. 49 ust 3 Prawa budowlanego inwestorowi przez organ nadzoru do uzupełnienia braków w złożonym oświadczeniu.
W przywołanej sprawie wyznaczony 30-dniowy termin był zbyt krótki do podjęcia skutecznych czynności spadkowych bądź uzyskania upoważnienia w trybie art. 199 i nast. kodeksu cywilnego.

Janusz Groński

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.)

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Starosta nakazuje Policji przywrócenie porządku

POWIATOWA ADMINISTRACJA ZESPOLONA - SAS 1 / 2012

Zgodnie z art. 3 ustawy o Policji wojewoda oraz wójt (burmistrz, prezydent miasta) lub starosta sprawujący władzę administracji ogólnej oraz organy gminy, powiatu i samorządu województwa wykonują zadania w zakresie ochrony bezpieczeństwa lub porządku publicznego na zasadach określonych w ustawach. W granicach ustawowych zadań oraz kompetencji w zakresie bezpieczeństwa wójt (burmistrz, prezydent miasta), jak i starosta mogą wymagać podjęcia określonych działań od funkcjonariuszy Policji

Zgodnie z art. 11 ustawy o Policji wójt (burmistrz, prezydent miasta), jak i starosta mogą żądać od właściwego komendanta Policji przywrócenia stanu zgodnego z porządkiem prawnym lub podjęcia działań zapobiegających naruszeniu prawa, a także zmierzających do usunięcia zagrożenia bezpieczeństwa i porządku publicznego.

BEZ CZYNNOŚCI OPERACYJNO-ROZPOZNAWCZYCH I DOCHODZENIOWO-ŚLEDCZYCH

Z treści tego przepisu wynika, że żądanie nie dotyczy wyłącznie działań naglących w sytuacji istniejącego zagrożenia, ale także aktywności o charakterze prewencyjnym i zapobiegającym. Co istotne, żądanie nie może dotyczyć czynności operacyjno-rozpoznawczych, dochodzeniowo-śledczych oraz czynności z zakresu ścigania wykroczeń, jak również dotyczyć wykonania konkretnej czynności służbowej ani określać sposobu wykonania zadania przez Policję. Ratio legis tych ograniczeń w treści żądania kierowanego do Policji jest zapobieganie ewentualnym sporom kompetencyjnym i wkraczaniu organów samorządu terytorialnego w zakres kompetencji przypisanych wyłącznie zwierzchnikom poszczególnych funkcjonariuszy. Wreszcie istotna jest niezależność funkcjonariuszy Policji w zakresie podejmowania poszczególnych czynności operacyjno-rozpoznawczych i śledczych, które regulowane są odrębnymi przepisami.

ŻĄDANIE W FORMIE PISEMNEJ

Ustawodawca postanowił, że wójt (burmistrz, prezydent miasta) lub starosta ponoszą wyłączną odpowiedzialność za treść żądania kierowanego do komendanta Policji. Żądanie to wymaga formy pisemnej. Przepisy dopuszczają wprawdzie formę ustną, ale ważność takiego żądania wymaga następczego potwierdzenia na piśmie.
Żądanie musi być także zgodne z prawem. Żądanie naruszające prawo jest nieważne, jednakże skutek w postaci nieważności musi zostać stwierdzony w drodze odpowiedniego aktu przez właściwego miejscowo wojewodę.

Może się również okazać, że żądanie wójta lub starosty przekracza możliwości jego adresata. W przypadku, gdy komendant Policji nie jest w stanie wykonać żądania niezwłocznie, przedkłada sprawę komendantowi Policji wyższego stopnia.

Janusz Groński

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.)

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Po zwolnieniu nauczyciela z publicznego gimnazjum

TEMAT MIESIĄCA - SAS 1 / 2012

Czy zakład pracy słusznie potrącił zaliczkę na podatek dochodowy i składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne od zasądzonego odszkodowania w związku z zawartą ugodą sądową?

PYTANIE SEKRETARZA:

Nauczyciel w publicznym gimnazjum był zatrudniony na umowę o pracę na czas określony - ostatnia umowa do dnia 31 sierpnia 2008 r., następnej umowy nie zawarto. Pracownik złożył pozew do sądu i został przywrócony przez sąd na mocy wyroku do pracy w pełnym wymiarze czasu pracy na czas nieokreślony od dnia 1 września 2008 r. Pracodawca nawiązał stosunek pracy z nauczycielem z dniem 17 lutego 2009 r., po zakończonym postępowaniu sądowym. W okresie nieświadczenia pracy dla gimnazjum nauczyciel zatrudniony został na zastępstwo w innym zakładzie pracy. Pracownik ponownie wystąpił do sądu o wypłatę różnicy wynagrodzenia, jakie by otrzymał pracując jako nauczyciel w gimnazjum. Sąd rejonowy umorzył postępowanie w sprawie o wynagrodzenie, a strony zawarły na tę okoliczność ugodę tytułem odszkodowania w wysokości 3.500,00 zł. Pracodawca pomniejszył zasądzoną kwotę o zaliczkę na podatek dochodowy, składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne. Pracownikowi wypłacono odszkodowanie w wysokości 2.438,34 zł. Czy zakład pracy słusznie potrącił zaliczkę na podatek dochodowy i składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne od zasądzonego odszkodowania w związku z zawartą ugodą sądową?

ODPOWIEDŹ PRAWNIKA:

W zadanym pytaniu należy rozdzielić kwestię opodatkowania od kwestii „oskładkowania” wypłaconego odszkodowania.

W zakresie kwestii dotyczących opodatkowania należy sięgnąć do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 21 ust. 1 powołanej ustawy wolne od podatku dochodowego są :

otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

– określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
– odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
– odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

– otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
– dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono;

Natomiast w zakresie wyjaśnienia kwestii objęcia składkami ubezpieczeniowymi wypłaconego odszkodowania sięgnąć należy do ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i przepisów wykonawczych do niej. Szczegółowe zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zostały uregulowane w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.
Stosownie do § 2 ust. 1 pkt 3 powołanego rozporządzenia, podstawy wymiaru składek nie stanowią przychody z tytułu rozwiązania stosunku pracy, w tym z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy, nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę lub rozwiązania jej bez wypowiedzenia, skrócenia okresu jej wypowiedzenia, niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy,
Zatem, zwolnieniu spod opodatkowania podatkiem dochodowym podlegałoby wymienione w pytaniu odszkodowanie, jeśli możliwe byłoby do zaliczenia do jednej z grup odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W pytaniu nie podano tytułu odszkodowania, będącego przedmiotem ugody. Decydująca jest tu treść sentencji orzeczenia sądowego wymieniającego tytuł prawny do wypłaty odszkodowania. Jeśli zaś z treści sentencji orzeczenia nie wynika wprost taki tytuł, ewentualnie można się posiłkować treścią uzasadnienia orzeczenia.
Tak więc, jeśli odszkodowanie to może zostać zaliczone do kategorii odszkodowań, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw (i nie należy do jednej z grup odszkodowań uniemożliwiających wyłączenie spod opodatkowania wyżej wymienionych), to podlegałoby zwolnieniu spod opodatkowania. W takiej sytuacji pracodawca, działając jako płatnik, nie miał podstaw do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Natomiast jeśli odszkodowanie zostało wypłacone w związku z wyłączeniem spod zwolnienia od opodatkowania, czyli jako inne z odszkodowań otrzymanych na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono, to pytający miał podstawy do naliczenia, pobrania i przekazania na konto właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.
W odniesieniu do kwestii „oskładkowania” wypłaconego odszkodowania, to w tym przypadku, podobnie jak w kwestii dotyczącej opodatkowania uzyskanego przychodu, o tytule jego wypłaty decyduje treść sentencji orzeczenia sądowego. Jeśli wynika z niej, że wypłacone odszkodowanie można zaliczyć do jednej z wymienionych w § 2 ust. 1 kategorii wcześniej powołanego rozporządzenia, to brak było podstaw do „oskładkowania” wypłaconego odszkodowania.
Zauważyć przy tym należy, że – po pierwsze – zasadą jest, że „oskładkowaniu” podlegają przychody w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wypłacane przez pracodawców. Po drugie, uznanie danego przychodu za przychód w rozumieniu powyższej ustawy, a w efekcie zaistnienia w sytuacji jego wypłacania za dochód zwolniony spod opodatkowania, nie oznacza automatycznie, że jest on zwolniony spod „oskładkowania” dla celów ubezpieczeniowych.

Jeśli odszkodowanie może zostać zaliczone do kategorii odszkodowań, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw (i nie należy do jednej z grup odszkodowań uniemożliwiających wyłączenie spod opodatkowania wyżej wymienionych), to podlegałoby zwolnieniu spod opodatkowania.

Monika Truksa

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Przegląd ustawodawczy

PRZEGLĄD USTAWODAWCZY - SAS 1/2012

SZPITALE

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 3 listopada 2011 r. w sprawie szpitalnego oddziału ratunkowego

(Dz. U. z 2011 r. Nr 237, 1420)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 34 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410 ze zm.) i określa:

szczegółowe zadania szpitalnych oddziałów ratunkowych,
szczegółowe wymagania dotyczące lokalizacji szpitalnych oddziałów ratunkowych w strukturze szpitala oraz warunków technicznych,
minimalne wyposażenie, organizację oraz minimalne zasoby kadrowe szpitalnych oddziałów ratunkowych.

IMPREZY MASOWE

Ustawa z dnia 31 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych oraz niektórych innych ustaw

(Dz. U. z 2011 r. Nr 217, poz. 1280 )

Nowelizacja wprowadza elektroniczny monitoring tzw. chuliganów stadionowych. Przewiduje również, że za zasłanianie twarzy podczas imprezy masowej będzie groził areszt, ograniczenie wolności albo grzywna nie mniejsza niż 2 tys. zł. Zmiana umożliwia również odstąpienie od przymusowego doprowadzenia sprawcy do sądu, jeżeli zostanie zapewnione uczestniczenie przez sprawcę we wszystkich czynnościach sądowych, w których ma on prawo uczestniczyć, w szczególności możliwość złożenia przez niego wyjaśnień, przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie tych czynności na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. W konsekwencji osoby naruszające prawo będą sądzone jeszcze na stadionach, a rozprawy odbywałyby się za pomocą np wideokonferencji.

Pewne kontrowersje wywołała możliwość sprzedaży (wyłącznie w wydzielonych miejscach) napojów alkoholowych zawierających maksymalnie 3,5 proc. alkoholu, choć możliwości tej nie będzie na imprezach o tzw. podwyższonym ryzyku. Natomiast wprowadza się zakaz sprzedaży w twardych opakowaniach, wykonanych ze szkła, metalu lub tworzyw sztucznych, które mogą stanowić zagrożenie dla życia lub zdrowia. Wnoszenie na imprezę napojów alkoholowych obwarowane jest zakazem, za którego złamanie grozi kara ograniczenia wolności albo grzywny nie niższej niż 2 tys. zł. Zmiana obejmująca możliwość spożywania alkoholu weszła w życie 13 stycznia 2012 r.

Co istotne ustawa zaostrza także kary za fałszywe alarmy bombowe. Obecnie, zgodnie z nowelizacją Kodeksu karnego kto wiedząc, że zagrożenie nie istnieje, zawiadamia o zdarzeniu, które zagraża życiu lub zdrowiu wielu osób lub mieniu w znacznych rozmiarach lub stwarza sytuację, mającą wywołać przekonanie o istnieniu takiego zagrożenia, czym wywołuje czynność instytucji użyteczności publicznej lub organu ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zdrowia mającą na celu uchylenie zagrożenia, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8

PRAWO KARNE

Ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary

(Dz. U. z 2011 r. Nr 191, poz. 1135)

Ustawa implementuje do prawa polskiego decyzji ramowych Rady na skutek których wprowadza się zmiany w zakresie: odpowiedzialności za przestępstwa związane z działalnością terrorystyczną, umożliwienia sądom uznania w postępowaniu karnym orzeczeń karnych zapadłych w państwach członkowskich UE pod nieobecność danej osoby na rozprawie (i analogicznie orzeczeń polskich w sądach państw UE), zwalczania pewnych form i przejawów rasizmu oraz ksenofobii

SKUTKI ŻYWIOŁÓW

Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie gmin, w których stosuje się szczególne zasady odbudowy, remontów i rozbiórek obiektów budowlanych zniszczonych lub uszkodzonych w wyniku działania żywiołu, a także szczególne zasady zagospodarowania terenów oraz zasady i tryb nabywania nieruchomości, w związku z osunięciem ziemi

(Dz. U. z 2011 r. Nr 246, poz. 1468)

Rozporządzenie rozszerza okres obowiązywania aktu na gminy, które zostały poszkodowane w wyniku działania powodzi, wiatru, intensywnych opadów atmosferycznych lub pożarów, które miały miejsce w całym roku 2010 r. oraz w miesiącach od stycznia do 28 września 2011 r. Zmianie uległ także wykaz gmin stanowiący załącznik do rozporządzenia.

NIELEGALNY HANDEL ULICZNY

Ustawa z dnia 31 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks wykroczeń

(Dz. U. z 2011 r. Nr 224, poz. 1340)

Nowelizacja dotyczy nielegalnej sprzedaży towarów w miejscach do tego nie wyznaczonych i nie przygotowanych (z wyłączeniem grzybów, owoców leśnych i płodów rolnych poza administracyjną granicą miasta). Jak wskazał ustawodawca w uzasadnieniu nowelizacji poza naruszaniem przepisów porządkowych (dotyczących czystości w miejscach publicznych, przepisów sanitarnych, czy bezpieczeństwa ruchu drogowego) nielegalny handel uliczny narusza również zasady uczciwej konkurencji na rynku. Ponadto łamane są również przepisy związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, w tym prawa pracy, prawa podatkowego oraz ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych. Z tych powodów, nielegalny handel uliczny niejednokrotnie prowadzony jest, zwłaszcza w dużych miastach i miejscowościach turystycznych, przez zorganizowane grupy przestępcze.

Nowelizacja polega na dodaniu art. 603 , zgodnie z którym „§ 1 Kto prowadzi sprzedaż na terenie należącym do gminy lub będącym w jej zarządzie poza miejscem do tego wyznaczonym przez właściwe organy gminy, podlega karze grzywny. § 2. W razie popełnienia wykroczenia, określonego w § 1, można orzec przepadek towarów przeznaczonych do sprzedaży, choćby nie stanowiły własności sprawcy.”.

SYSTEM OCENY ZGODNOŚCI

Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o systemie oceny zgodności oraz niektórych innych ustaw

(Dz. U. z 2011 r. Nr 102, poz. 586)

Zmiana ma na celu dostosowanie prawa krajowego do nowych przepisów unijnych, które obowiązują od dnia 1 stycznia 2010 r. Jak podaje ustawodawca stanowi również realizację wniosku Najwyższej Izby Kontroli, zawartego w Wystąpieniu pokontrolnym z dnia 26 maja 2008 r. w związku z przeprowadzoną kontrolą funkcjonowania Polskiego Centrum Akredytacji w latach 2005 – 2007, w zakresie „podjęcia prac legislacyjnych mających na celu stosowną nowelizację ustawy o systemie oceny zgodności, zapewniającą:

ustawowe uregulowanie trybu i zasad wnoszenia do sądów powszechnych odwołań od orzeczeń Komitetu Odwoławczego przy PCA;
uzyskanie przez ministra właściwego do spraw gospodarki, w ramach sprawowanego nadzoru, uprawnień do zatwierdzania planów i sprawozdań PCA”.

NOWE MINISTERSTWA

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 listopada 2011 r. w sprawie utworzenia Ministerstwa Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej

(Dz. U. z 2011 r. Nr 250, poz. 1503)

Ministerstwo Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej utworzono w drodze przekształcenia dotychczasowego Ministerstwa Infrastruktury. Przekształcenie polega na wydzieleniu z dotychczasowego Ministerstwa Infrastruktury, obsługującego sprawy działów budownictwo, gospodarka przestrzenna i mieszkaniowa, gospodarka morska, łączność i transport, komórek organizacyjnych obsługujących sprawy działów budownictwo, gospodarka przestrzenna i mieszkaniowa, gospodarka morska i transport oraz pracowników obsługujących te działy.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 listopada 2011 r. w sprawie utworzenia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych

(Dz. U. z 2011 r. Nr 250, poz. 1502)

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych utworzono w drodze przekształcenia dotychczasowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. Przekształcenie polega na wydzieleniu z dotychczasowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, obsługującego sprawy działów administracja publiczna, informatyzacja, sprawy wewnętrzne i wyznania religijne oraz mniejszości narodowe i etniczne, komórek organizacyjnych obsługujących sprawy działu sprawy wewnętrzne oraz pracowników obsługujących ten dział.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 listopada 2011 r. w sprawie utworzenia Ministerstwa Administracji i Cyfryzacji

(Dz. U. z 2011 r. Nr 250, poz. 1501)

Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji utworzono w drodze przekształcenia dotychczasowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Ministerstwa Infrastruktury. Przekształcenie polega na wydzieleniu:

z dotychczasowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, obsługującego sprawy działów administracja publiczna, informatyzacja, sprawy wewnętrzne i wyznania religijne oraz mniejszości narodowe i etniczne, komórek organizacyjnych obsługujących sprawy działów administracja publiczna, informatyzacja, wyznania religijne oraz mniejszości narodowe i etniczne oraz pracowników obsługujących te działy,
z dotychczasowego Ministerstwa Infrastruktury, obsługującego sprawy działów budownictwo, gospodarka przestrzenna i mieszkaniowa, gospodarka morska, łączność i transport, komórek organizacyjnych obsługujących sprawy działu łączność oraz pracowników obsługujących ten dział.

OCHRONA GATUNKOWA ZWIERZĄT

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 12 października 2011 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt

(Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1419)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 49 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220, ze zm.) i określa:

gatunki dziko występujących:

– zwierząt objętych ochroną ścisłą, z wyszczególnieniem gatunków wymagających ochrony czynnej,
– zwierząt objętych ochroną częściową,
– zwierząt objętych ochroną częściową, które mogą być pozyskiwane, oraz sposoby ich pozyskiwania,
– ptaków, które mogą być sprzedawane, transportowane i przetrzymywane w celach handlowych, jeżeli zostały legalnie upolowane,
– zwierząt wymagających ustalenia stref ochrony ostoi, miejsc rozrodu lub regularnego przebywania;

zakazy właściwe dla poszczególnych gatunków lub grup gatunków zwierząt i odstępstwa od zakazów;
sposoby ochrony gatunków, w tym wielkość stref ochrony.

PRACOWNICY SAMORZĄDOWI I SŁUŻBA CYWILNA

Ustawa z dnia 19 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o służbie cywilnej oraz niektórych innych ustaw

(Dz. U. z 2011 r. Nr 201, poz. 1183)

Nowelizacja przewiduje, że w urzędach objętych zakresem obowiązywania ustawy o służbie cywilnej oraz ustawy o pracownikach samorządowych, w których wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych jest niższy niż 6 % , nabór do korpusu służby cywilnej oraz nabór kandydatów na stanowiska urzędnicze może odbywać się z uwzględnieniem pierwszeństwa w naborze osób niepełnosprawnych

KLUBY SPORTOWE

Rozporządzenie Ministra Sportu i Turystyki z dnia 18 października 2011 r.

(Dz. U. z 2011 r. Nr 243, poz. 1449)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 4 ust. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857ze zm.) i określa sposób prowadzenia ewidencji uczniowskich klubów sportowych i klubów sportowych działających w formie stowarzyszenia, których statuty nie przewidują prowadzenia działalności gospodarczej, zwanych dalej „klubami sportowymi”, oraz dane podlegające wpisowi do tej ewidencji.

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Pierwszeństwo niepełnosprawnych w naborze na pracownika samorządowego

AKTUALNOŚCI - SAS 1/2012

W dniu 26 listopada 2011 r. weszła w życie nowelizacja ustawy o pracownikach samorządowych. Przede wszystkim zmiana dotyczy wprowadzenia pierwszeństwa w zatrudnianiu pracowników niepełnosprawnych, o czym stanowi nowy art. 13a tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem jeżeli w jednostce wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych, w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, w miesiącu poprzedzającym datę upublicznienia ogłoszenia o naborze jest niższy niż 6%, pierwszeństwo w zatrudnieniu na stanowiskach urzędniczych przysługuje osobie niepełnosprawnej. Istotne jest jednak to, że osoba niepełnosprawna nie jest traktowana ulgowo w odniesieniu do spełnienia wymogów naboru. Niepełnosprawny musi bowiem zakwalifikować się do grupy pięciu najlepszych kandydatów, spełniających wymagania niezbędne oraz w największym stopniu spełniających wymagania dodatkowe, których komisja przedstawia kierownikowi jednostki celem zatrudnienia wybranego kandydata. Dopiero po znalezieniu się w tej grupie kandydatowi niepełnosprawnemu przysługuje pierwszeństwo. Ważne jest także to, że pierwszeństwo nie obejmuje konkursów na kierownicze stanowiska urzędnicze.

W ślad za powyższą zmianą wprowadza się obowiązek wyłonienia w konkursie grupy wspomnianych wyżej pięciu najlepszych kandydatów, których komisja przedstawia kierownikowi jednostki (dodany art. 13a ust. 1 ustawy). W konsekwencji zmianie i dostosowaniu muszą ulec także regulaminy konkursowe opracowane w poszczególnych jednostkach samorządu terytorialnego.

Ponadto obowiązkowe jest umieszczenie w ogłoszeniu o naborze dwóch nowych elementów, czyli informacji o warunkach pracy na danym stanowisku oraz informacji, czy w miesiącu poprzedzającym datę upublicznienia ogłoszenia wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w jednostce, w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, wynosi co najmniej 6%. Dane te są istotne z punktu widzenia osób niepełnosprawnych podejmujących decyzję o starcie w konkursie na pracownika samorządowego. Kandydat, który zamierza skorzystać z uprawnienia, o którym mowa w nowym art. 13a ust. 2, jest obowiązany do złożenia wraz z dokumentami kopii dokumentu potwierdzającego niepełnosprawność.

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI