Komunikaty

SAS06/2012

Komisja rewizyjna żąda informacji o korzystających z umorzeń podatkowych

FUNKCJONOWANIE SAMORZĄDU - SAS 6/2012

PYTANIE SEKRETARZA MIASTA I GMINY:

Komisja Rewizyjna Rady Miejskiej prosi o wskazanie podstawy prawnej ograniczającej udostępnianie informacji o osobach korzystających z umorzeń podatkowych w urzędzie. Zachodzi zatem pytanie, w jakim stopniu należy stosować w tej sprawie przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.), przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. Nr 133 poz. 883 z późn. zm.), ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. nr 157, poz. 1240 z późn. zm.) oraz inne przepisy związane z udostępnianiem informacji o umorzeniach zaległości podatkowych.

ODPOWIEDŹ PRAWNIKA:

W obecnym stanie prawnym brak jest regulacji ograniczających udostępnianie informacji o osobach korzystających z umorzeń lub ulg podatkowych. Obowiązek udostępnienia tych informacji przewidują wprost przepisy ustawy o finansach publicznych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej (zwanej dalej u.d.i.p.) przez informację publiczną rozumieć należy każdą informację o sprawach publicznych. Niewątpliwie zatem informacja o umorzonych zaległościach podatkowych posiada walor informacji publicznej. Decyzje o umorzeniu należności podatkowych mają bowiem wpływ na wysokość budżetu gminnego oraz odzwierciedlają sposób gospodarowania przez gminę środkami publicznymi.
W pierwszej kolejności konieczne jest więc ustalenie, czy udostępnienie przedmiotowej informacji nie podlega ograniczeniom określonym w u.d.i.p. Stosownie do treści art. 5 ust. 2 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy.
Opierając odpowiedź na pytanie jedynie na dyspozycji wskazanej wyżej regulacji, należałoby dojść do wniosku, że udostępnieniu powinny podlegać jedynie informacje dotyczące umorzenia zaległości podatkowych wobec przedsiębiorców. Podkreślenia wymaga jednak fakt, że w ustawie o finansach publicznych (zwanej dalej u.f.p.) ustanowiona została zasada jawności i przejrzystości finansów publicznych. Zgodnie z art. 33 ust. 1 u.f.p. gospodarka środkami publicznymi jest jawna. Ust. 2 tego przepisu stanowi zaś, że ust. 1 nie znajduje zastosowania do środków publicznych, których pochodzenie lub przeznaczenie zostało uznane za informację niejawną na podstawie odrębnych przepisów lub jeżeli wynika to z umów międzynarodowych.
Tym samym jawność gospodarowania środkami publicznymi, w tym również w zakresie decyzji umarzających należności podatkowe, może doznawać ograniczeń jedynie na podstawie umów międzynarodowych lub przepisów odrębnych, kwalifikujących daną informację jako niejawną. Wobec faktu, iż informacji dotyczących osób korzystających z umorzeń podatkowych nie sposób uznać za informacje niejawne, należy przyjąć, że u.f.p. nakłada na właściwe organy obowiązek ich udostępnienia.
Ponadto wskazać trzeba, że zgodnie z art. 37 ust. 1 pkt 2 lit. f u.f.p. zarząd jednostki samorządu terytorialnego podaje do publicznej wiadomości informację, dotyczącą wykazu osób prawnych i fizycznych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, którym w zakresie podatków lub opłat udzielono ulg, odroczeń, umorzeń lub rozłożono spłatę na raty w kwocie przewyższającej łącznie 500 zł, wraz ze wskazaniem wysokości umorzonych kwot i przyczyn umorzenia.
Ustawa nie ogranicza zatem kręgu podmiotów, co do których wskazane informacje podlegają ujawnieniu, do przedsiębiorców lub osób prawnych. Jeżeli zatem informacja taka nie została podana do publicznej wiadomości w terminie określonym w art. 38 u.f.p., tj. do 31 maja następnego roku, to powinna zostać udostępniona na wniosek, w trybie określonym w u.d.i.p. (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 14 czerwca 2006 r., sygn. akt IV SA/Po 212/06, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).
Na zakończenie warto również wskazać, że ograniczeń w udostępnieniu informacji o osobach korzystających z umorzeń podatkowych nie nakłada również wskazana przez pytającego ustawa o ochronie danych osobowych (zwana dalej u.d.o.).

Warto przypomnieć, że stosownie do treści art. 23 ust. 1 u.d.o. przetwarzanie danych osobowych, w tym także ich udostępnianie, jest dopuszczalne m.in. wtedy, gdy jest to niezbędne dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa. Jeżeli zatem obowiązek udostępnienia danych osobowych wynika wprost z przepisów odrębnych, to tym samym regulacje zawarte w u.d.o. nie mogą stanowić przeszkody w realizacji tego obowiązku.

Michał Pęczkowski

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U.2001 Nr 112, poz. 1198 ze zm.);
– Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U.2009 Nr 157, poz. 1240 ze zm.);
– Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (t.j.Dz.U.2002 Nr 101, poz. 926).

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Komu składa oświadczenie majątkowe powiatowy inspektor nadzoru budowlanego?

POWIATOWA ADMINISTRACJA ZESPOLONA - SAS 6/2012

PYTANIE NACZELNIKA WYDZIAŁU ORGANIZACYJNO-PRAWNEGO I NADZORU:

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nie składa oświadczenia majątkowego, bowiem art. 10 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne (Dz. U. z 2006 r., Nr 216, poz. 1584 z późn. zm.) nie precyzuje dokładnie podmiotu, któremu winno być złożone oświadczenie majątkowe. Komu, w myśl art. 10 ust.1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne (Dz. U. z 2006 r., Nr 216, poz. 1584 z póż. zm.), Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego ( art.2 pkt.2 cyt. ustawy) składa oświadczenie majątkowe?

ODPOWIEDŹ PRAWNIKA:

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego składa oświadczenie majątkowe staroście.

Odpowiadając na powyższe pytanie należy w pierwszej kolejności wskazać, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej: PINB) jest zobowiązany do złożenia oświadczenia majątkowego. Wynika to z treści przepisów ustawy o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne (dalej u.o.p.d.g.). Z analizy art. 10 ust. 1 w związku z art. 2 pkt 1 lit „c” u.o.p.d.g. wynika bowiem, że do złożenia oświadczenia o swoim stanie majątkowym zobowiązani są m.in. kierownicy urzędu i jego zastępcy - w urzędach terenowych organów rządowej administracji specjalnej.
W konsekwencji, do złożenia oświadczenia majątkowego zobowiązany jest także PINB, który jest organem rządowej administracji specjalnej. Niestety przepisy nie precyzują, któremu podmiotowi zobowiązany składa oświadczenie majątkowe.
Z treści art. 10 ust. 4 u.o.p.d.g. wynika, że oświadczenie składa się kierownikowi jednostki (dyrektorowi generalnemu urzędu), z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, przed objęciem stanowiska, a następnie co roku do dnia 31 marca, według stanu na dzień 31 grudnia roku poprzedniego, a także w dniu opuszczenia stanowiska. Kierownik jednostki (dyrektor generalny urzędu) dokonuje analizy zawartych w oświadczeniu danych.
Problem jednak sprowadza się do kwestii, że w powiatowym inspektoracie nadzoru budowlanego nie funkcjonuje kierownik jednostki obok kierownika tego urzędu pełniącego funkcję organu. Trudno zaś, aby PINB składał oświadczenie samemu sobie. Nie można także uzasadnić w sposób dostateczny tezy o obowiązku składania oświadczenia majątkowego przez PINB organowi wyższego stopnia, tj. Wojewódzkiemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego, który jest całkowicie odrębnym podmiotem występującym w zupełnie innej płaszczyźnie zespolenia, tj. na poziomie administracji wojewódzkiej. Pozostaje także organem wyższego stopnia wobec PINB w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego i w przypadkach określonych w tym akcie występuje jako organ nadzorczy (vide np. postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności). Natomiast z całą pewnością nie można twierdzić o jakimkolwiek, nawet cząstkowym podporządkowaniu służbowym organu nadzoru budowlanego stopnia powiatowego wojewódzkiemu inspektorowi nadzoru budowlanego.

W świetle całości obowiązujących przepisów zasadna jest teza o obowiązku przekazywania oświadczenia majątkowego przez PINB staroście powiatu, w którym dany organ nadzoru pozostaje w zespoleniu.

Należy zauważyć, że – jak wskazano wyżej – PINB jest organem wchodzącym w skład powiatowej administracji zespolonej. Zgodnie z art. 33a ustawy o samorządzie powiatowym (dalej: u.s.p.) kierownicy powiatowych służb, inspekcji i straży wykonują określone w ustawach zadania i kompetencje przy pomocy jednostek organizacyjnych - komend i inspektoratów. Urzędy te, łącznie ze starostwem powiatowym i powiatowym urzędem pracy, stanowią powiatową administrację zespoloną pod zwierzchnictwem starosty. Zgodnie z art. 35 ust. 2 u.s.p. starosta jest kierownikiem starostwa powiatowego oraz zwierzchnikiem służbowym pracowników starostwa i kierowników jednostek organizacyjnych powiatu, a także zwierzchnikiem powiatowych służb, inspekcji i straży. W stosunku więc do organów zespolonych starosta jest zwierzchnikiem, ale nie jest to kierownictwo służbowe a jedynie koordynacyjno-kontrolne (tak. E. Ura). Można przyjąć, że to zespolenie przejawia się w zespoleniu organizacyjnym, kompetencyjnym i finansowym, ale takze w pewnym stopniu - osobowym. Zgodnie z art. 86 ust. 1 Prawa budowlanego, powiatowy inspektor nadzoru budowlanego jest powoływany przez starostę spośród co najmniej trzech kandydatów wskazanych przez wojewódzkiego inspektora nadzoru budowlanego. Jeżeli starosta nie powoła powiatowego inspektora nadzoru budowlanego w terminie 30 dni od dnia przedstawienia kandydatów, wojewódzki inspektor nadzoru budowlanego wskazuje spośród nich kandydata, którego starosta powołuje na stanowisko powiatowego inspektora nadzoru budowlanego.

Starosta odwołuje powiatowego inspektora nadzoru budowlanego:

w uzgodnieniu z wojewódzkim inspektorem nadzoru budowlanego albo
na wniosek wojewódzkiego inspektora nadzoru budowlanego

OŚWIADCZENIE DO STAROSTY
PINB nie jest pracownikiem starostwa powiatowego, a zatem pracownikiem samorządowym podległym staroście, jak również nie jest kierownikiem powiatowej jednostki organizacyjnej, to jednak pozostaje ze starostą w stosunku zwierzchnictwa wynikającego z zespolenia administracyjnego w powiecie. Z tego względu zasadne jest składanie oświadczeń majątkowych przez PINB właśnie staroście.

Janusz Groński

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 216, poz. 1584 ze zm.)
– Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.)
– Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 ze zm.)

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Komercjalizacja laboratorium Sanepidu?

POWIATOWA ADMINISTRACJA ZESPOLONA - SAS 6/2012

PYTANIE NACZELNIKA WYDZIAŁU ORGANIZACJI I INFORMACJI:

Proszę o opinię, czy powiat - w związku z zamiarem likwidacji przez organy administracji rządowej laboratorium funkcjonującego w strukturach Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej (administracja rządowa), a także mając wiedzę o istnieniu laboratoriów komercyjnych na terenie powiatu - może utworzyć na podstawie obowiązujących przepisów laboratorium w formie spółki prawa handlowego, które świadczyłoby usługi m.in. dla stacji?

ODPOWIEDŹ PRAWNIKA:

Brak jest uzasadnienia do utworzenia przez powiat w tym celu spółki prawa handlowego.

Przepis art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. z 2011 r. Nr 212, poz. 1263 z późn. zm.) stanowi, że za badania laboratoryjne oraz inne czynności wykonywane przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej, w związku ze sprawowaniem bieżącego i zapobiegawczego nadzoru sanitarnego, pobiera się opłaty w wysokości kosztów ich wykonania. Opłaty ponosi osoba lub jednostka organizacyjna obowiązana do przestrzegania wymagań higienicznych i zdrowotnych.
Opłat tych nie pobiera się za badania laboratoryjne i inne czynności wykonywane w związku ze sprawowaniem bieżącego nadzoru sanitarnego przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej, jak również nie pobiera się opłat od osób oraz jednostek organizacyjnych obowiązanych do przestrzegania wymagań higienicznych i zdrowotnych, jeżeli w wyniku badań nie stwierdzono naruszenia tych wymagań (ust. 2). Sposób ustalania wysokości opłat za badania laboratoryjne oraz inne czynności wykonywane przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej określa rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 5 marca 2010 r. (Dz.U. Nr 36, poz. 203).

Zgodnie z § 3 ww. rozporządzenia do bezpośrednich kosztów wykonania badań laboratoryjnych oraz innych czynności zalicza się koszty poniesione w związku z wykonaniem konkretnego badania laboratoryjnego oraz innej czynności, obejmujące:

średnie wynagrodzenie pracowników stacji sanitarno-epidemiologicznych, zwanych dalej „pracownikami”, wykonujących badania laboratoryjne lub inne czynności, obliczane według godzinowych stawek osobistego zaszeregowania wraz z pochodnymi od wynagrodzenia,
koszty materiałowe, w tym w szczególności koszty odczynników i innych materiałów pomocniczych,
koszty podróży służbowych pracowników, w tym koszty należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej,
przeciętne koszty związane z działalnością rzeczoznawców do spraw sanitarno-higienicznych.

Do pośrednich kosztów wykonania badań laboratoryjnych oraz innych czynności zalicza się koszty działalności stacji sanitarno-epidemiologicznych, poniesione w związku z wykonaniem konkretnego badania laboratoryjnego oraz innej czynności, obejmujące (§ 4):

średnie wynagrodzenie pracowników administracji i obsługi wraz z pochodnymi od wynagrodzenia,
koszty usług pocztowych, telekomunikacyjnych i pralniczych,
koszty zużytej energii elektrycznej, wody i gazu;
koszty zakupu, zużycia i konserwacji aparatury i sprzętu laboratoryjnego,
koszty transportu.

Ustawa o Państwowej Inspekcji Sanitarnej nie przewiduje możliwości zlecania badań laboratoryjnych, o których mowa w tej ustawie, laboratoriom niefunkcjonującym w strukturach Państwowej Inspekcji Sanitarnej, tzw. laboratoriom komercyjnym. Zarówno ww. ustawa, jak i wyżej powołane rozporządzenie Ministra Zdrowia, nie regulują również kwestii odpłatności za badania przeprowadzane poza strukturami Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
Zwrócić należy ponadto uwagę, że zadania wykonywane przez Państwową Inspekcję Sanitarną, w tym Powiatową Inspekcję Sanitarną, mają charakter zadań z zakresu administracji rządowej (nie są to zadania własne powiatu). Utworzona spółka prawa handlowego byłaby natomiast samorządową (powiatową) osobą prawną, która powinna realizować, co do zasady, zadania własne powiatu, jako jednostki samorządu terytorialnego, będącej odrębną od Skarbu Państwa osobą prawną.

BRAK UZASADNIENIA
Brak jest uzasadnienia do utworzenia przez powiat w tym celu spółki prawa handlowego.

Sławomir Pyźlak

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. z 2011 r. Nr 212, poz. 1263 z późn. zm.),
– Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 5 marca 2010 r. (Dz.U. Nr 36, poz. 203).

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Tryb legalizacyjny stosowany do planszy reklamowej zawieszonej na obiekcie budowlanym

POWIATOWA ADMINISTRACJA ZESPOLONA - SAS 6/2012

Zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 6 pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych, z wyjątkiem usytuowanych na obiektach wpisanych do rejestru zabytków, w rozumieniu przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz z wyjątkiem reklam świetlnych i podświetlanych usytuowanych poza obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym

W rezultacie zainstalowanie reklamy na obiekcie budowlanym bez odpowiedniego zgłoszenia należy traktować jako samowolę budowlaną i stosować do niej tryb legalizacyjny. Co do zasady, zastosowanie znajdzie art. 49b ust. 1 Prawa budowlanego, zgodnie z którym właściwy organ nakazuje, w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego zgłoszenia bądź pomimo wniesienia sprzeciwu przez właściwy organ.

DEFINICJA - OBIEKT BUDOWLANY

Powstaje jednak pytanie, jaki tryb zastosować w odniesieniu do plansz reklamowych, które nie są obiektem budowlanym.

Zgodnie bowiem z definicją ustawową zawartą w art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć:

budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
obiekt małej architektury.

Nie ulega wątpliwości, że plansza (np. winylowa) nie mieści się w żadnej z ww. kategorii. Bez wątpienia konieczne jest także prowadzenie postępowania naprawczego przez powiatowego inspektora nadzoru budowlanego. W takiej sytuacji zatem zastosowanie znajdzie procedura określona w art. 50 i 51 Prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 50 ust. 1 Prawa budowlanego, będącym podstawą do wstrzymania robót budowlanych w przypadkach innych niż określone w art. 48 ust. 1 (obiekt budowlany będący w budowie lub wybudowany bez wymaganego pozwolenia na budowę) lub w art. 49b ust. 1 (obiekt budowlany będący w budowie lub wybudowany bez wymaganego zgłoszenia bądź pomimo wniesienia sprzeciwu przez właściwy organ) właściwy organ wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych, wykonywanych w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę bądź w przepisach. W postanowieniu o wstrzymaniu robót budowlanych należy podać przyczynę wstrzymania robót oraz ustalić wymagania dotyczące niezbędnych zabezpieczeń (art. 50 ust. 2 Prawa budowlanego). Przepis art. 50 Prawa budowlanego dotyczy obiektów niewymagających pozwolenia na budowę lub zgłoszenia, a także robót budowlanych, które wymagają pozwolenia na budowę lub zgłoszenia, jednakże nie mogą zostać uznane za samowolę budowlaną w rozumieniu art. 48 Prawa budowlanego.
Będą to roboty budowlane niebędące budową w rozumieniu art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego, czyli wykonywaniem obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudową, rozbudową, nadbudową obiektu budowlanego).

Stosownie natomiast do treści art. 51 Prawa budowlanego, przed upływem 2 miesięcy od dnia wydania postanowienia, o którym mowa w art. 50 ust. 1, właściwy organ w drodze decyzji:

nakazuje zaniechanie dalszych robót budowlanych bądź rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, bądź doprowadzenie obiektu do stanu poprzedniego, albo
nakłada obowiązek wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w celu doprowadzenia wykonywanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem, określając termin ich wykonania, albo
w przypadku istotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę - nakłada, określając termin wykonania, obowiązek sporządzenia i przedstawienia projektu budowlanego zamiennego, uwzględniającego zmiany wynikające z dotychczas wykonanych robót budowlanych oraz - w razie potrzeby - wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w celu doprowadzenia wykonywanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem; przepisy dotyczące projektu budowlanego stosuje się odpowiednio do zakresu tych zmian.

Tryb określony w art. 50 i 51 Prawa budowlanego ma zastosowanie m. in. do legalizacji robót budowlanych, które wprawdzie są wykonywane bez wymaganego zgłoszenia lub pozwolenia na budowę (w warunkach samowoli budowlanej), jednakże nie dotyczą obiektu budowlanego, a zatem także do planszy reklamowej zawieszonej na ścianie budynku.

Janusz Groński

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.)

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Odwołanie komendanta powiatowego policji po uzyskaniu opinii starosty

POWIATOWA ADMINISTRACJA ZESPOLONA - SAS 6/2012

Jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 kwietnia 2008 r. (sygn. akt I OSK 648/07) przepisy nie przewidują żadnych warunków, od spełnienia których uzależnione byłoby odwołanie komendanta Policji.

W rezultacie, uruchomienie procedury od wołania pozostawione zostało uznaniu właściwego organu administracji publicznej, który w każdym czasie może odwołać osobę ze stanowiska kierowniczego jednostki, o ile ustały przesłanki uzasadniające powołanie, a tym samym pozostawienie określonej osoby na zajmowanym stanowisku.

KONIECZNA OPINIA STAROSTY

Do zachowania procedury konieczne jednak jest uzyskanie opinii właściwego starosty. Opinia oczywiście nie ma charakteru wiążącego i przełożony odwoływanego policjanta nie musi jej wziąć pod uwagę np. rezygnując z dalszego prowadzenia postępowania. Co więcej, obowiązek komendanta wojewódzkiego Policji sprowadza się jedynie do wystąpienia o uzyskanie odpowiedniej opinii i wyczekanie odpowiedniego okresu, w którym to stanowisko powinno zostać przedstawione. Może bowiem się zdarzyć, że z określonych względów starosta nie przedstawi opinii lub będzie z jej przekazaniem zwlekał.
W takim przypadku organ uprawniony do powołania na stanowisko komendanta może odwołać komendanta powiatowego (miejskiego), rejonowego lub komendanta komisariatu Policji, po upływie 14 dni od dnia doręczenia wniosku o wydanie opinii. Oczywiście termin ten powinien być liczony od daty doręczenia a nie wysłania, co oznacza konieczność uzyskania potwierdzenia złożenia wniosku w kancelarii starostwa lub pocztowego zwrotnego potwierdzenia odbioru przez upoważnionego pracownika starostwa.

PO 14 DNIACH ODWOŁANIE

Po wyczerpaniu tej procedury komendant wojewódzki Policji, w 15-tym dniu licząc od daty doręczenia wniosku o wydanie opinii, może odwołać policjanta ze stanowiska. Spóźniona opinia może zatem nie odnieść żadnego skutku. Wskazane jednak jest pozostawienie odpowiedniej rezerwy czasu w celu zapoznania się z opinią, która została przekazana stosunkowo późno, tak aby nie zaistniały najmniejsze wątpliwości co do legalności procedury odwołania. Możliwe jest także uzyskanie stanowiska starosty, np. o rezygnacji z wyrażenia opinii.

Po odwołaniu policjanta przenosi się do dyspozycji przełożonego policjanta uprawnionego do odwołania ze stanowiska, z zastrzeżeniem, że policjanta odwołanego ze stanowiska komendanta wojewódzkiego i Komendanta Stołecznego Policji przenosi się do dyspozycji Komendanta Głównego Policji. Policjant przez okres 6 miesięcy ma prawo do uposażenia w wysokości przysługującej przed odwołaniem.

Janusz Groński

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.)

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Uchwała o likwidacji szkoły

TEMAT MIESIĄCA - SAS 6/2012

PYTANIE SEKRETARZA GMINY:

Czy uchwała o likwidacji szkoły podstawowej jest aktem prawa miejscowego?

ODPOWIEDŹ PRAWNIKA:

W świetle orzecznictwa i przeważających poglądów doktryny, uchwała o likwidacji szkoły nie jest uznawana za akt prawa miejscowego.

Na wstępie należy podkreślić, że pomimo bogatego dorobku doktryny i orzecznictwa sądowo administracyjnego, dotyczącego charakteru aktów prawa miejscowego, istnieje istotny spór co do możliwości zaliczenia do ww. kategorii poszczególnych uchwał organów jednostek samorządu terytorialnego, podejmowanych w oparciu o poszczególne przepisy prawa materialnego, co jest o tyle istotne, że wiąże się z odpowiednim obowiązkiem promulgacyjnym w postaci ogłoszenia we właściwym miejscowo Dzienniku Urzędowym. Przykładem może być chociażby możliwość zakwalifikowania do aktów prawa miejscowego uchwały w sprawie nazwy ulicy, która – pomimo braku wyraźnego wskazania w art. 40 ustawy o samorządzie gminnym i określenia w innym przepisie prawa – jest w pełni uzasadniona.

Zgodnie z art. 87 Konstytucji RP akty prawa miejscowego stanowią źródło prawa powszechnie obowiązującego na obszarze organów, które je wydały. Stosownie natomiast do treści art. 40 ustawy o samorządzie gminnym, na podstawie upoważnień ustawowych gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy.

ZAKRES AKTÓW PRAWA MIEJSCOWEGO

W oparciu o ustawę regulującą ustrój samorządu gminnego możliwe jest wydawanie aktów prawa miejscowego w zakresie:

wewnętrznego ustroju gminy oraz jednostek pomocniczych,
organizacji urzędów i instytucji gminnych,
zasad zarządu mieniem gminy,
zasad i trybu korzystania z gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej.

BRAK USTAWOWEJ DEFINICJI AKTU PRAWA MIEJSCOWEGO
Brak jest ustawowej definicji aktu prawa miejscowego, zarówno w ustawie o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, jak i innych przepisach powszechnie obowiązujących. Pozostaje zatem sfera interpretacji w oparciu o wspomniany wyżej dorobek doktryny i orzecznictwa.

Ponadto, w zakresie nieuregulowanym w odrębnych ustawach lub innych przepisach powszechnie obowiązujących, rada gminy może wydawać przepisy porządkowe, jeżeli jest to niezbędne dla ochrony życia lub zdrowia obywateli oraz dla zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego.
Oprócz ww. katalogu z ustawy o samorządzie gminnym oraz przypadków wprost określonych w ustawie (vide miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego), do kategorii aktów prawa miejscowego zaliczane są najczęściej uchwały, które są generalne, czyli adresowane do nieokreślonego z góry kręgu osób i niezależnie od tego, jakiej liczby adresatów będzie faktycznie dotyczył. Przyjmuje się, że generalność sprowadza się do określenia cech, a nie adresata normy powszechnie obowiązującej,
zaś abstrakcyjność oznacza możliwość stosowania normy w wielu powtarzających się sytuacjach.
Biorąc pod uwagę powyższe w praktyce do kategorii aktów prawa miejscowego zalicza się również wiele uchwał, które wprost nie są zaliczone do tej kategorii ani w katalogu określonym w art. 40 ustawy o samorządzie gminnym, ani też w innych przepisach powszechnie obowiązujących.

WYROK WSA:
Uchwała o likwidacji szkoły jest aktem podmiotowo i przedmiotowo skonkretyzowanym, ulegającym skonsumowaniu po jednorazowym spełnieniu dyspozycji zawartej w uchwale

Spór co do ustalenia charakteru określonej uchwały dotyczy również uchwał w sprawie likwidacji szkoły. Na ten temat wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, który w wyroku z dnia 15 listopada 2011 r., sygn. akt II SA/Bk 534/11 wprost sformułował tezę, iż „Uchwała o likwidacji szkoły jest aktem podmiotowo i przedmiotowo skonkretyzowanym, ulegającym skonsumowaniu po jednorazowym spełnieniu dyspozycji zawartej w uchwale, którego to aktu sam ustawodawca ani wprost nie nazwał aktem prawa miejscowego ani pośrednio, poprzez wskazanie, że akt podlega opublikowaniu w dzienniku urzędowym województwa, nie uznał za takowy.”. Sąd uznał, że nie można w uchwale o likwidacji szkoły odnaleźć cechy abstrakcyjności, albowiem jest to uchwała skierowana do określonego z góry kręgu osób, będących rodzicami uczniów uczęszczających do szkoły. Tym niemniej Sąd zwrócił uwagę na różnice interpretacyjne, które dowodzą wagi problemu i potrzebę ujednolicenia rozbieżnych stanowisk. Przedmiotowy wyrok jest prawomocny (choć nie został zweryfikowany w drodze skargi kasacyjnej przez Naczelny Sąd Administracyjny).

UCHWAŁA 7 SĘDZIÓW NSA:
to nie jest akt prawa miejscowego w klasycznym rozumieniu tego pojęcia.

Należy również wskazać na uchwałę składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 listopada 2010 r., sygn. akt I OPS 2/10, która dotyczyła konieczności opiniowania przez władze statutowe związku zawodowego, stosownie do przepisu art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych projektu uchwały o likwidacji (uchwała była omawiana na łamach Serwisu w dziale „orzecznictwo” w nr 3/2012). Orzeczenie to dotyczyło wprawdzie innej kwestii (zakresu obowiązku opiniowania i skutku wyrażenia opinii), tym niemniej NSA poczynił również szerokie rozważania dotyczące charakteru prawnego uchwały o likwidacji szkoły (oraz uchwały o zamiarze likwidacji szkoły), przesadzając, że jest to akt o charakterze normatywnym i generalnym. Kilkakrotnie jednak podkreślił również, że nie jest ona aktem prawa miejscowego w klasycznym rozumieniu tego pojęcia.

MOŻLIWE STANOWISKO PRZECIWNE
Zasadne jest przyjęcie stanowiska, że uchwała o likwidacji szkoły nie jest aktem prawa miejscowego, choć oczywiście pogląd ten może spotkać się ze stanowiskiem przeciwnym (niewyrażonym do tej pory w sposób jednoznaczny).

Praktyczna doniosłość tej konkluzji sprowadza się do braku obowiązku przekazywania uchwał do właściwego miejscowo wojewody, celem ich publikacji w dzienniku urzędowym, jako warunku sine qua non wejścia w życie i legalności samego aktu. Tym niemniej należy zauważyć, na co również zwrócił uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, że ustawa o systemie oświaty wprost wskazuje na przypadki obligatoryjnej publikacji uchwał w tym publikatorze (np. w sprawie sieci szkół).
W związku z tym można z przepisów ustawowych wywieść obowiązek przekazywania do publikacji tylko tych uchwał wydanych na podstawie ustawy o systemie oświaty, co do których istnieje wyraźne wskazanie ustawowe, a zatem pośrednio kwalifikacja do kategorii aktów prawa miejscowego.

Janusz Groński

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.),
– Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.)

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Przegląd legislacyjny

PRZEGLĄD LEGISLACYJNY - SAS 6/2012

UPRAWNIENIA ORGANÓW PODATKOWYCH

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie nadania uprawnień organów podatkowych

(Dz. U. z 2012 r., poz. 363)

Rozporządzenie zostało wydane na podstawie art. 13a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) i określa, że nadaje się uprawnienia organów podatkowych:

1. Szefowi Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
2. Szefowi Agencji Wywiadu,
3. Szefowi Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
4. Szefowi Służby Kontrwywiadu Wojskowego,
5. Szefowi Służby Wywiadu Wojskowego

- w odniesieniu do uzyskanych od organów wymienionych w pkt 1-5 przychodów podatnika wykonującego czynności objęte ochroną informacji niejawnych lub związane z bezpieczeństwem państwa ze stosunku służbowego, stosunku pracy lub z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 i 362), opodatkowanych według skali podatkowej określonej w tej ustawie.

STATKI MORSKIE

Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 28 lutego 2012 r. w sprawie stacji atestacji urządzeń i wyposażenia statku

(Dz. U. z 2012 r., poz. 296)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 17 ust. 7 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. z 2011 r. Nr 228, poz. 1368) i określa:

1. szczegółowe warunki i tryb uznawania stacji atestacji urządzeń i wyposażenia statku,
2. szczegółowy sposób sprawowania nadzoru nad stacjami, o których mowa w pkt 1,
3. wzór świadectwa uznania dla stacji, o których mowa w pkt 1.

POMOC PSYCHOLOGICZNA DLA WETERANÓW

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 marca 2012 r. w sprawie pomocy psychologicznej udzielanej weteranowi-funkcjonariuszowi, weteranowi poszkodowanemu-funkcjonariuszowi oraz najbliższym członkom jego rodziny

(Dz. U. z 2012 r. poz. 375)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 23 ust. 4 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o weteranach działań poza granicami państwa (Dz. U. Nr 205, poz. 1203) i określa:

tryb udzielania i zakres pomocy psychologicznej przysługującej weteranowi-funkcjonariuszowi lub weteranowi poszkodowanemu-funkcjonariuszowi oraz najbliższym członkom jego rodziny,
sposób i tryb postępowania w zakresie monitorowania realizacji prawa weteranów poszkodowanych-funkcjonariuszy do pomocy psychologicznej oraz właściwość organów w tym zakresie.

TOWARY NIEBEZPIECZNE

Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 8 marca 2012 r. w sprawie deklaracji o towarach niebezpiecznych lub zanieczyszczających

(Dz. U. z 2012 r., poz. 303)

Rozporządzenie określa zakres informacji, jaką powinna zawierać deklaracja o towarach niebezpiecznych lub zanieczyszczających.

NAGRODY DLA SZEFÓW SPÓŁEK

Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 12 marca 2012 r. w sprawie przyznawania nagrody rocznej osobom kierującym niektórymi podmiotami prawnymi

(Dz. U. z 2012 r. poz. 323),

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 10 ust. 8 ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz. U. Nr 26, poz. 306, ze zm.) i określa szczegółowe zasady i tryb przyznawania nagrody rocznej osobom, o których mowa w art. 2 pkt 1, 2 i 4 ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi, zatrudnionym w jednostkach:

podległych ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego,
nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw nauki.

KONTROLA WYDOBYCIA KOPALIN

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 16 kwietnia 2012 r. w sprawie kontroli wydobycia niektórych kopalin

(Dz. U. z 2012 r. poz. 418 ze zm.)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. art. 51a ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168, poz. 1323, z późn. zm.) i określa:

formę i sposób wykonywania kontroli prawa podatkowego w zakresie wydobycia urobku rudy miedzi lub produkcji koncentratu oraz prawidłowości i terminowości wpłat podatku od wydobycia niektórych kopalin, o których mowa w ustawie z dnia 2 marca 2012 r. o podatku od wydobycia niektórych kopalin (Dz. U. poz. 362),
rodzaj prowadzonej dokumentacji, o której mowa w art. 34 ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej, jej wzór, a także sposób jej prowadzenia.

PODATEK OD WYDOBYCIA KOPALIN

Ustawa z dnia 2 marca 2012 r. o podatku od wydobycia niektórych kopalin

(Dz. U. z 2012 poz. 362)

Ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od wydobycia:

miedzie
srebra.

Podatek stanowi dochód budżetu państwa.

WYNAGRODZENIE ASYSTENTÓW SĘDZIÓW

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 kwietnia 2012 r. w sprawie wynagrodzenia zasadniczego asystentów sędziów

(Dz. U. z 2012 r. poz. 412)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 155 § 6 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.) i określa wysokość wynagrodzenia zasadniczego asystentów sędziów w sądach powszechnych. Wynagrodzenie zasadnicze asystentów sędziów ustala się w wysokości od 2.675 złotych do 3.824 złotych. Przepisy rozporządzenia mają zastosowanie do wynagrodzenia zasadniczego asystentów sędziów od dnia 28 marca 2012 r.

MIESZKANIA CHRONIONE

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 marca 2012 r. w sprawie mieszkań chronionych

(Dz. U. z 2012 r. poz. 305)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 53 ust. 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.) i określa:

rodzaj i zakres wsparcia świadczonego w mieszkaniach chronionych,
warunki kierowania i pobytu w mieszkaniach chronionych.

WYKAZY SŁUŻBOWE SĘDZIÓW

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 marca 2012 r. w sprawie prowadzenia wykazów służbowych sędziów

(Dz. U. z 2012 r. poz. 389)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 67 § 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.) i określa wzór oraz sposób prowadzenia wykazów służbowych sędziów. Stosownie do treści art. 67 § 1 ww. ustawy prezes sądu okręgowego prowadzi dla każdego sędziego sądu rejonowego i sędziego sądu okręgowego, sprawującego urząd w okręgu sądowym, osobny wykaz służbowy zawierający podstawowe dane dotyczące jego stosunków służbowych i osobistych w zakresie mającym wpływ na pełnienie urzędu sędziego, a także dane na temat odbytych szkoleń i form doskonalenia zawodowego oraz innych okoliczności wskazujących na specjalizację w poszczególnych dziedzinach prawa lub rozpoznawaniu poszczególnych rodzajów spraw. Prezes sądu apelacyjnego prowadzi taki wykaz dla sędziów sądu apelacyjnego.

TIMESHARE

Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare

(Dz. U. z 2011 r. Nr 230, poz. 1370)

Ustawa określa zasady i tryb zawierania między przedsiębiorcą a konsumentem:

umów timeshare,
umów o długoterminowy produkt wakacyjny,
umów pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego,
umów o uczestnictwo w systemie wymiany.

Ustawa określa także zasady ochrony konsumentów, z którymi przedsiębiorcy zawierają umowy, o których mowa w ust. 1, prawa i obowiązki przedsiębiorcy i konsumenta będących stronami takich umów oraz skutki odstąpienia przez konsumenta od takich umów.

OCHRONA PRAW NABYWCY LOKALU

Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego

(Dz. U. z 2011 r. Nr 232, poz. 1377)

Ustawa reguluje zasady ochrony praw nabywcy, wobec którego deweloper zobowiązuje się do ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i przeniesienia własności tego lokalu na nabywcę, albo do przeniesienia na nabywcę własności nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym lub użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej i własności domu jednorodzinnego na niej posadowionego stanowiącego odrębną nieruchomość. Ustawa określa:

środki ochrony wpłat dokonywanych przez nabywcę,
zasady i tryb zawierania umów deweloperskich,
obowiązki przedkontraktowe dewelopera,
treść umowy deweloperskiej,
prawa i obowiązki stron umowy deweloperskiej,
zasady postępowania ze środkami nabywcy w przypadku upadłości dewelopera.

Przepisy ustawy stosuje się również do umowy, na podstawie której deweloper zobowiązuje się do zawarcia umowy deweloperskiej (umowa przedwstępna).

KONTROLA GIER W KASYNIE

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 6 kwietnia 2012 r. w sprawie audiowizyjnego systemu kontroli gier w kasynie gry

(Dz. U. z 2012 r. poz. 416)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 15b ust. 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540, z 2010 r. Nr 127, poz. 857 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622 i Nr 134, poz. 779) i określa szczegółowe warunki instalacji i wykorzystania audiowizyjnego systemu kontroli gier w kasynie gry, o którym mowa w art. 15b ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

SZKOLENIE LEKARZY

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 5 kwietnia 2012 r. w sprawie rejestru lekarzy odbywających szkolenie specjalizacyjne

(Dz. U. z 2012 r., poz. 415)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 16p ust. 6 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2011 r. Nr 277, poz. 1634 i Nr 291, poz. 1707 oraz z 2012 r. poz. 95) i określa:

sposób i tryb przekazywania do rejestru lekarzy odbywających szkolenie specjalizacyjne, danych określonych w art. 16p ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty,
szczegółowy sposób prowadzenia rejestru,
sposób udostępniania danych wpisanych do rejestru.

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

Zawieszenie wójta w czynnościach służbowych

AKTUALNOŚCI - SAS 6/2012

Postanowieniem prokuratora lub sądu

W dniu 22 maja 2012 r. (czyli w dniu ogłoszenia) weszła w życie ustawa z dnia 10 maja 2012 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2012 r. poz. 567), która rozszerza w art. 28g katalog przypadków, w których w prawa i obowiązki wójta wstępuje jego zastępca. W dotychczasowym brzmieniu zastępca wójta (pierwszy zastępca) mógł przejąć zadania i kompetencje wójta w przypadku przemijającej przeszkody w wykonywaniu zadań, spowodowanej jedną z następujących okoliczności:

tymczasowym aresztowaniem,
odbywaniem kary pozbawienia wolności wymierzonej za przestępstwo nieumyślne,
odbywaniem kary aresztu,
niezdolnością do pracy z powodu choroby trwającej powyżej 30 dni.

POSTANOWIENIE PRZESYŁANE DO PRZEWODNICZĄCEGO RADY

Zgodnie z nowelizacją do art. 28g ustawy o samorządzie gminnym dodano pkt 5, który stanowi o zawieszeniu w czynnościach służbowych. Mowa o postanowieniu prokuratora albo postanowieniu sądu o zastosowaniu środka zapobiegawczego w postaci zawieszenia w czynnościach służbowych, który określa art. 276 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.). Postanowienie to jest również dokumentem potwierdzającym zaistnienie okoliczności, o której mowa w art. 28g ust. 1 pkt 5 ustawy o samorządzie gminnym. Postanowienia przesyła sąd lub prokurator przewodniczącemu rady.

KOMPETENCJE ZAWIESZONEGO WÓJTA PRZECHODZĄ NA JEGO ZASTĘPCĘ

Powyższa nowelizacja jednoznacznie ucina spekulacje dotyczące możliwości zawieszenia pochodzącego z wyborów bezpośrednich wójta, burmistrza, prezydenta miasta w drodze odpowiedniego postanowienia prokuratora lub sądu, co budziło istotne wątpliwości niektórych konstytucjonalistów (np. prof. dr hab. M. Chmaja). Rozstrzyga również o konsekwencjach zawieszenia wójta w czynnościach służbowych, co także wywoływało trudności w praktycznym funkcjonowaniu gmin.
W obecnym stanie prawnym jednoznacznie określono, że zastępca wójta wstępuje czasowo w pozycję wójta i w sensie prawnym dysponuje jego kompetencjami, niezależnie od zakresu posiadanego pełnomocnictwa lub regulaminu organizacyjnego urzędu gminy.

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI